Spreekt God tot ons via dromen?

Dromen zijn bedrog. Ik zal je wel uit de droom helpen. Droom maar lekker verder!

We hechten over het algemeen maar weinig waarde aan dromen. In Bijbelse tijden was dat wel anders. Jozef wekte de woede van zijn broers op toen hij over zijn droom vertelde waarin zijn broers in de vorm van sterren of korenschoven voor hem bogen.

De Farao van Egypte echter nam Jozefs dromen serieus. En ook Jacob droomde (een ladder naar de hemel), Daniël droomde de droom van Nebukadnessar (reus op lemen voeten) en Jozef, de verloofde van Maria, droomde eveneens: een engel verscheen om Jozef te vertellen over het bijzondere kind in Maria’s schoot.

 

Onlangs las ik het verrassende boekje Dromen: een geschenk van God van Ronald en Maresca van der Molen. Aan de hand van Bijbelse gegevens en praktijkvoorbeelden laten de schrijvers  zien hoe je de betekenis van dromen kunt achterhalen en toepassen en wat God ons wil zeggen via een droom. God heeft ons immers geschapen met het vermogen om te dromen.

We hebben er met onze Bijbelkring over gehad. Toch bleek niemand echt duidelijke ervaring met Gods communicatie via een droom te hebben. Het blijft altijd een glibberig pad: beelden, visioenen en dromen.

Toch is God niet zo beperkt dat Hij alleen de Bijbel en de zondagse preek gebruikt om tot ons door te dringen. Hij is oneindig creatiever en hanteert soms een droom.

Inderdaad een geschenk van God.

Dromen: een geschenk van God / Ronald en Maresca van der Molen, Uitgeverij Gideon.

Ieder zijn eigen Bijbel

Een Bijbelstudieavond anno 2027.

De familie de Vries gebruikt de NBV-versie22, de Nieuwe Bijbelvertaling, maar dan een licht herziene versie zoals die in 2022 werd gepresenteerd.

Jan echter is het niet met die versie eens en blijft dus gewoon de oude NBV lezen.

Carolien leest vol overgave de HSV, de Herziene Statenvertaling, maar dan wel de Rotterdamse variant uit 2024.

Amber heeft de BGT, de Bijbel in Gewone Taal, maar twijfelt of ze niet de BAT (Bijbel in Alledaagse Taal) zal aanschaffen. Een beetje omstreden is die wel omdat Jezus het daarin heeft over ‘tuig van de richel’ en ‘pleur op!’. “Alsof ‘ruk uw oog uit’ en ‘ga weg achter mij, Satan’ zo vleiend is, verdedigen de vertalers van de BAT zich.  

 

De familie Kortekaas hanteert graag de Naardense Bijbel NV (Nieuwe Versie), terwijl Mathilde helemaal weg is van de Emmer Bijbel. Dominee Douwe Drogterop uit Emmercompascumereind heeft helemaal in z’n eentje deze vertaling tot stand gebracht omdat hij alle andere vertalingen verwierp.

Tot slot hebben we David. Hij gebruikt de BOT (Bijbel in Oorspronkelijke Taal) welke gewoon de Hebreeuwse en Griekse versie is, met een stukje Aramees. Met de huidige vertaal-apps moet dat goed leesbaar zijn, hoewel je als lezer zelf mag bepalen welk vertaald woord het beste toepasbaar is. Eigenlijk is David daardoor een self-made theoloog geworden. Niet ongebruikelijk in 2027.

En wie denkt dat je tegen die tijd allemaal nog papieren zakbijbeltjes hebt.… Nee, je kunt alles in app-vorm downloaden op je tablet of telefoon. Waarschijnlijk is dat ook de reden waarom een ieder graag zijn eigen Bijbel leest; je plukt hem gewoon van internet.

Ieder zijn eigen Bijbel, iedereen zelf theoloog. Het postmoderne christendom ten voeten uit.

Ieder zijn eigen Waarheid.

Even rust nemen wegens drukte

Het afgelopen Vriendenweekend had als thema Te druk om NIET te bidden. Een titel naar aanleiding van het boek van Bill Hybels. Een titel die voor mij wat taalkundige verwarring gaf, want als je het te druk hebt om te eten, eet je niet. Als je het te druk hebt om niet te eten, eet je juist wel. Misschien was dat verkeerde been ook wel de opzet. Zo druk dat je juist wel gaat bidden.

 

Over druk-druk-druk namen we een weekend de tijd in de rustige bossen bij Elspeet.

 

De eerste spreker, Joop Koens, een van de voorgangers van de City Light gemeente uit Alkmaar, gaf aan dat gebed eigenlijk een permanente grondhouding moet zijn. Bidt onophoudelijk, staat er regelmatig in de Bijbel. Dat klinkt vroom. Alsof je permanent je handen gevouwen moet hebben. Maar het gaat om de altijddurende lijn tussen jou en God. Hij gaf de Joodse zegebeden als voorbeeld. Hij zegent jouw ingang en uitgang, ook je toiletgang. We mogen ons verwonderen en Hem bedanken voor het alledaagse.

 

Op zondag sprak Fred van Damme, loopbaanadviseur (Mens en arbeid) uit Rotterdam.

Hoe houd je je staande in onze razendsnelle vierentwintiguurs-economie met een voortdurend uitdijend informatiegehalte? Hoe voorkom je infobesitas?

Hij gaf veel praktische adviezen. Goede voornemens worden pas echt succesvol als je ze concretiseert. Als je zegt: ik wil gezonder eten, moet je je de vraag stellen: wat wil ik dan gezonder eten? Fruit? Welke soorten fruit? Elke dag een appel?

Zo zou je dat ook bij bidden of Bijbellezen kunnen toepassen. ‘Mijn voornemen is om meer te bidden.’ Grote kans dat dat niet gaat lukken, tenzij je voor je zelf concreet maakt voor wie, wat en wanneer je gaat bidden.

Aan God zal het niet liggen. Hij heeft de tijd…in Zijn hand.

 

 

  

 

 

Een date van vijftig jaar geleden

In de zomer van 1966 ging mijn moeder twee keer met vakantie. Eerst vijf dagen naar Parijs en in augustus naar Luxemburg. Ze was veertig en ongetrouwd. Terwijl andere vrouwen met kinderwagens zeulden, kon zij het gemis van man en kinderen compenseren door lekker op reis te gaan.

Het was onrustig in Nederland. Op de trouwdag van kroonprinses Beatrix en Claus ontplofte een rookbom. Die Claus was een mof, daarom. Het was onrustig in de wereld. Amerikanen en Russen waren in een wedloop verwikkeld met als doel: de maan. Onbemande ruimtevaartuigjes landden op het oppervlak. Zelfs het geloof moest het ontgelden. John Lennon had immers beweerd dat The Beatles populairder waren dan Jezus Christus.

Mijn moeder had heel wat anders in haar hoofd. Een leuke man. Zou het dan toch? Ze zag hem steeds in de kerk en op dinsdagavond 20 september werd er een afspraakje gemaakt.

Opvallend. Dinsdag 20 september. Ook toen was het Prinsjesdag. Mijn moeder was overdag nog in Den Haag geweest. Ze maakte een foto van de gouden koets met Juliana er in. Je ziet op de foto’s veel politie op de been en dat moest ook wel, want opnieuw heerste er onrust. Achter de rijstoet werd een rookbom gegooid. Er vonden arrestaties plaats. Of mijn moeder daar veel van meekreeg zal ik nooit weten.

Het was een zonovergoten dag geweest en ook de avond in Delft voelde zwoel. De eerste ontmoeting met de man die ooit mijn vader zou worden. Ze hebben ergens wat gedronken. Op de radio zongen de Beatles: Yellow submarine. Tot vervelends toe. Misschien vonden ze het niks. Die Lennon met die rare Jezus-uitspraak. Karin Kent zong daarna: dans je de hele nacht met mij. Dat was een stuk romantischer, al zou er geen sprake zijn van een dans, laat staan de hele nacht.

En toch. Het had ook anders uit kunnen pakken. Dat ze het bij één afspraak hadden gelaten. In dat scenario zou mijn hele bestaan en dat van mijn zus ineens weggevaagd zijn.

Die ene rendez-vous dinsdagavond in Delft, een halve eeuw geleden, zou de kiem worden van nieuwe levens.

Een tempel voor de Heilige Geest

Jezus krijgt veelvuldig eer in de kerk. In Rooms Katholieke kerken kun je Hem niet ontlopen. Af en toe een verrezen Christus of een lijdende Christus aan het kruis.

God de Vader zie je soms als een indrukwekkende man met een baard. De Drie-enige God wordt dikwijls afgebeeld als een driehoek met een oog in het midden. En de Heilige Geest?

Aan het einde van de dertiende eeuw kwam er binnen de Rooms Katholieke Kerk in Portugal een beweging van de Heilige Geest op gang. Gelovigen hekelden de elitaire opstelling van de kerk en wilden meer aandacht voor de Geest, immers: de Geest doorbreekt de muren die door mensen zijn gemaakt. Bovendien zag men af van persoonlijk bezit en stond de zorg voor de armen centraal. Franciscus van Assisi was een belangrijke inspiratiebron.

Heilige Geest Tempel te Sao Sebastiao

 

Rome was niet erg enthousiast, zeker niet toen de lekendienst werd ingevoerd. Het leidde uiteindelijk tot vervolging. In de 16^de eeuw trokken veel gelovigen daarom naar Brazilië, maar sommigen voeren niet verder dan de Azoren. Tot op de dag van vandaag is de Heilige Geest-beweging nog springlevend op de archipel. Vanaf Pasen tot diep in de zomer wordt de Festa do Espírito Santo gevierd. In elk dorp en elke stad weer op een andere dag.

Er vinden dan grote processies plaats waarbij onder andere de ‘keizer’ of de ‘keizerin’ wordt gekroond, een stier wordt geofferd en er allerlei lekkers wordt gegeten.

 

Tempeltje te Sao Bartolomeu

 

In augustus, toen wij op de Azoren zaten, waren de feestelijkheden al achter de rug, maar een trekpleister zijn daar de Tempels van de Heilige Geest. Vooral op het eiland Terceira zijn deze bijzondere kapelletjes een feest voor het oog. Op een dag maakten we een Heilige Geest-toer, door boerendorpjes en kustplaatsjes op zoek naar Império, Heilige Geest-tempeltjes.

De bontgeschilderde gebouwtjes zijn de bewaarplaatsen voor onder andere de kroon en offerbroden tijdens het feest. Eén tempel was tot onze verrassing open, die van São Sebastião. Achter het gordijntje werd de kroon en een scepter tentoongesteld.

Jezus als Keizer, Zijn Geest die ons vrij maakt.

Volgend jaar met Pinksteren toch eens aan denken. Je kunt flink feest vieren ter ere van de Heilige Geest.

  

 

Het land tussen Europa en Amerika

Als het vliegtuig het uiterste zuidwesten van Engeland heeft verlaten en Ierland rechts heeft gepasseerd, rest slechts het Grote Blauw van de Atlantische Oceaan. We koersen verder naar het zuidwesten, naar stukken land tussen Europa en Amerika.

 

Blik over het eiland Sao Miguel

 

Zo’n 25 jaar geleden hield ik een presentatie op mijn opleiding over Atlantis. De titel van mijn lezing luidde: Atlantis: verzonken of verzonnen continent. Je moest er een kleine tentoonstelling aan wijden. Ik weet nog dat ik een kilo zand van het Scheveningse strand mee de tram in nam en daar een ‘zeebodem’ van vormde, samen met een muurtje van oude bakstenen. Tijdens mijn verhaal begon ik bij Plato en eindigde ik bij het mythische gegeven van een paradijselijke wereld die door hoogmoed en decadentie ten onder ging. Aardbevingen en vloedgolven die een einde aan een beschaving maakten.

 

Overal hortensia's

Ver weg, ergens boven het midden van de oceaan, zet ons toestel de daling in. De onmetelijke watervlakte komt steeds dichterbij. En dan ineens is er land in zicht. Diepgroene eilanden met grijze stranden. Hoge vulkanen gehuld in wolken. Dorpjes en stadjes langs de kust.

 

Horta

Wetenschappers hebben tot nu toe geen spoor van Atlantis gevonden. Rond de Azoren zijn geen antieke ruïnesteden blootgelegd, de zeebodem toont geen restanten van een tsunami. Wel is er heel veel vulkanisme.

 

Theeplantage

De eilandengroep, die bij Portugal hoort, is een waar vakantieparadijs voor mensen die van exotische natuur, knusse dorpen en stadjes houden. Het regent er vaak zodat het landschap van golvende weilanden en oude muurtjes aan Ierland doet denken. De wouden in het binnenland hullen zich in een geheimzinnige mist. Als de zon echter doorbreekt, kleurt de zee zich op zijn aller-blauwst. Koud is het er nooit, vandaar dat je bananenbomen tegenkomt en zelfs theeplantages. Alomtegenwoordig zijn echter de hortensia’s die er ooit in de 19^de eeuw zijn geïntroduceerd.

Kortom: een landschap waarvan sommigen zeggen: ‘zo zag Atlantis er misschien uit.’

Misschien.

In de ban van het Licht

In het sterrenbeeld dat vanaf de aarde Aquarius wordt genoemd, bevind zich een vredelievende planeet waar een hoogontwikkelde beschaving leeft. Ze beïnvloeden reeds lang onze wereld en op een dag zijn ze bij ons… Ze bieden een spiritualiteit aan die al onze godsdiensten overbodig maakt. De wereld is in de ban van Tumerald.

Een nieuwe Hollywoodfilm?

Nee.

Na de meer psychologisch getinte boeken Daten met God en Gewenst leven, heb ik wat schrijven betreft het roer omgegooid. Ik ben overgestapt naar een genre dat ik graag ook zelf lees: fantasy en science fiction. Het volgende scenario vind ik reuze interessant.

Op aarde zijn veel mensen die – nu er contact is met een veel hogere beschaving – het avontuur zoeken op de planeet Tumerald. Zo ook Rick. Zijn ouders zijn overleden, zijn vriendin is bij hem weg, hij raakt zijn baan kwijt. Hij besluit naar de andere wereld te vertrekken. Lichtjaren van hier.

Is het daar echt zo vredelievend? Daar valt wel wat op af te dingen. Omdat Tumerald een maan is die om een grote gasreus draait, vinden er zeer regelmatig grote zonsverduisteringen plaats en tijdens zo’n eclips lijkt de hel los te breken. Gedurende een etmaal verdwijnt het licht, maar ook de liefde.

Van zijn buitenaardse gids, de charmante, maar ook avontuurlijke dame, Oynte, hoort hij over de legende van de Zonnesteen. Een meteoor die een paar duizend jaar geleden insloeg  op Tumerald en die licht bracht voor de duistere eclipsen. Deze Lamp voor de Volkeren zou de steenwording van licht en liefde zijn.

De Zonnesteen is echter in vergetelheid geraakt. Heeft deze vallende ster echt bestaan? Waar zou de steen nu zijn? In een andere dimensie? Misschien zijn er geschriften die de gebeurtenis vermelden. Wellicht kunnen de lichtgeleerden helderheid verschaffen. Kunnen juist de mensen van de aarde klaarheid scheppen in dit mysterie?

Of zijn er krachten die niet willen dat de meteoriet gevonden wordt?

Een verhaal over licht en duisternis. Een relaas waarin het lange tijd niet duidelijk zal zijn wat goed is en wat kwaad.

Kortom, ik heb er weer zin in om te schrijven.

Coming soon, verschijnt er dan aan het eind van zo’n bioscooptrailer. Maar ja, ik ben er voorlopig nog niet mee klaar.