Totaal aantal pageviews

zaterdag 27 december 2014

Zijn de idealen van Jezus haalbaar?


Stefanie, zo in de Kersttijd komt die vraag weer bij me boven.  Die Jezus, waar jij in gelooft, heeft prachtige dingen gedaan. Een sociaal bewogen figuur. Zijn idealen zijn echter onhaalbaar. Want na 2000 jaar is het nog steeds een bende op deze wereld. En de aanhangers van Jezus, de christenen, hebben nou niet bepaald het goede voorbeeld gegeven. Tijdens diverse momenten in de geschiedenis hebben ze elkaar te vuur en te zwaard bestreden. Denk maar aan de inquisitie, heksenverbrandingen en zo kan ik nog wel even door gaan.

Lieve pa. Jezus was inderdaad sociaal zeer bewogen. Maar als je Hem verengd tot alleen maar een idealist, dan doe je Hem toch tekort. Hij heeft de relatiebreuk tussen God en mens hersteld.

Prima, maar waarom merken we daar dan niks van? Was het maar zo dat alle christenen harmonieuze en vredelievende mensen waren. Kijk, dan was het duidelijk.


Helaas is dat niet het geval en dat is nou juist de reden van de komst van Jezus op aarde. Wij zijn allemaal gebroken, pa. Allemaal, ik ook. Ik ben echt niet beter. Christenen zijn geen betere en harmonieuzere mensen. Een soort engelenvolkje, altijd blij, blij, blij. Wij zijn niet beter, wel beter af, omdat we Jezus kennen. En omdat ik weet dat ik het zelf niet kan en dus Jezus nodig heb.

Dat vind ik dus zo zwak. Dat we een hogere macht nodig hebben. We moeten het zelf doen, Stefanie.

Dat heeft veel opgeleverd, zeg. Een grote bende op deze wereld, je zei het net zelf.  

Zucht.

Dit soort gesprekken tussen ons duurt eigenlijk al 15 jaar, papa. Inmiddels ben je dik in de zeventig. Nog altijd hang je dat humanistische wereldbeeld aan. Daar is op zich niks mis mee, maar er ontbreekt iets essentieels aan. Erken dat je het niet zelf kunt. Kunnen wij de planten laten groeien? Kun jij orkanen wegblazen? De sneeuw terug naar boven sturen? Kunnen wij de dood ontlopen?

Je weet dat mama ook niet geloofde. Totdat ze, tijdens  de laatste dagen van haar leven, die crucifix naast haar bed had staan. Haar aanvankelijke angst voor de dood, verdween.

Telkens zoek je maar weer redenen op om niet te hoeven geloven. Maar, je hoeft alleen maar... Zeg gewoon tegen God: "Ik begrijp U niet, toch wil ik bij U horen."

Ik bedoel...

Is dat nou zo moeilijk?

Stefanie toch, niet te emotioneel hoor. Weet je, het laat me niet los.  Inderdaad, er zijn heel veel dingen waar we niets aan kunnen doen. Ik noem dat het lot, jij noemt het God.

God heeft een gezicht. Het lot niet.

We moeten hier beslist nog eens over door praten.

Oké, dat is beloofd.

donderdag 18 december 2014

Reddeloze planeet


Het is voor de bewoner van de planeet Etwoil uit het Suske en Wiske verhaal "De Dromendiefstal" een uitgemaakte zaak: de aardbewoners zijn achterlijke barbaren. Roofdieren doden om te eten, aardbewoners doden om rijkdom en macht. Na duizenden jaren zijn het nog steeds agressieve holbewoners.

Lambik is het er niet mee eens. Hij zegt: "Wij kiezen intelligente onbaatzuchtige vrome idealisten om ons te regeren. Zij beslissen wat moet gedaan worden."
De bewoner van Etwoil hoont het weg. Mensen maken altijd fouten, de Etwoilers worden geregeerd door een computer. Er is wel een probleempje: op die planeet  bestaan geen dromen meer.

In science fictionverhalen komt het vaker voor. Ergens is een planeet waar ze het beter begrepen hebben dan wij. Daar heerst vrede en harmonie. Wie weet komt er ooit uit het centrum van de Melkweg verlossing van een beschaving die zijn tijd ver vooruit is.
 


Je hebt de onverbeterlijke optimisten die geloven dat het met de mensheid uiteindelijk wel goed zal komen. Kwestie van evolutie. Uiteindelijk zal de vrede en de liefde de boventoon voeren in onze wereld.

Je hebt ook de cynici. Die zijn er vast van overtuigd dat onze aarde spoedig  naar de ratsmodee zal gaan. De mens roeit zichzelf uit, over pakweg tien miljoen jaar zul je nauwelijks nog een spoor van onze beschaving tegenkomen. Wij zullen vergeten worden terwijl de aarde zijn ontelbare rondjes zal blijven draaien om een zon die ooit zelf zal doven.

Ik geloof niet in een Messiaans volk uit het centrum van de Melkweg.
Ik geloof er niets van dat de mensheid uit zichzelf vrede en liefde zal vinden.
Ik geloof evenmin in een totale vernietiging van de aarde en dat we van zijn bewoners nooit meer iets zullen vernemen.

Dit is nu precies waar het met Kerst over gaat. Op onze reddeloze planeet werd ooit, heel gewoon en bescheiden, een Kind geboren. Het is het begin geweest van iets dat we zelf nooit bedacht zouden hebben. Het is het begin van een hele nieuwe wereld, een totaal nieuw begin voor ieder van ons.

vrijdag 12 december 2014

De notulen van Tes Odou


Als ik  Tes Odou tik, spuwt Google Engels- en Griekstalige theologische  informatie uit. Handelingen 9: 2. De mensen van De Weg (de christenen) die Paulus vervolgde vlak voordat hij, op weg naar Damascus, het Licht zou zien.

Ik probeer een andere zoekterm: Gereformeerde Jeugdvereniging Delft, GJV Delft. De gewenste informatie blijft uit. Dat krijg je met activiteiten van ver voor het internettijdperk: ze lijken totaal vergeten.

Maar, je bent archivaris of niet, ik heb de notulen van de GJV Delft nog.
 


Het gebeurde in het najaar van 1986. Een jong stel uit Friesland was in Delft komen wonen en ontdekte dat het jeugd- en jongerenwerk in de plaatselijke kerk een beetje lauw was. Dat moest anders. Er werd rondgebeld, aangeschreven, contacten gelegd, folders uitgedeeld.

Op zondagavond 14 september van dat jaar werd de eerste bijeenkomst gehouden in de Gereformeerde Kerk het Open Hof. Notabene de kerk waar ik altijd kwam.
Ik was in die tijd geestelijk wat aan het verleppen, dus deze Jeugdvereniging kwam voor mij als een geschenk uit de hemel.

Al snel werd een naam bedacht, want 'GJV' klonk wel wat saai. Het werd Tes Odou, Grieks voor De Weg.

Het is geweldig om in die notulen te bladeren. Talloze herinneringen komen weer boven. De contributie bedroeg twee gulden per avond. Elke week werd een onderwerp behandeld: schepping versus evolutie, het avondmaal, popmuziek, een avond over het Leger des Heils en op een dag kwam motorclub Psalm 23 op bezoek. De buren van het Open Hof moeten hun ogen uitgekeken hebben. Tientallen ronkende motoren richting kerk.

Elke maand hadden we een ontspanningsavond. Ik lees over een 'enveloppenspel', fietstocht, strandwandeling, bingo, stijldansen. En elk jaar wilden we op kamp. Ik ontdek  dat dat in 1988, tijdens het Pinksterweekend,  bijna niet doorging omdat er te weinig mensen meegingen. We hadden concurrentie van 'Opwekking'. Een aantal leden van het koor Rejoyce ging mee en zo konden we alsnog afreizen naar een kampeerboerderij in Winssen bij Nijmegen.

Zoals altijd: aan alle goede dingen komt een eind. In 1992 valt het doek voor Tes Odou. Geen nieuwe leden meer, bestaande leden vonden dat ze te oud werden. Toch waren het mooie jaren en volgens mij zijn daar nog twee huwelijken uit voortgekomen. Dus helemaal vergeten kan Tes Odou niet zijn. "Je raadt het nooit, wij hebben elkaar leren kennen op de Gereformeerde Jeugdvereniging te Delft!"

Google weet maar niks te vinden. Ik hoop dat dit blogje daarin verandering brengt.