Brochures en stenciltjes

Tijdens een verhuizing kom je stukjes geheugen tegen. Allerlei papieren, van brochures tot vlekkerige stenciltjes. Ik heb de neiging om (te) veel te bewaren.

 

Schoolrapport

 

Zo ontdekte ik weer mijn rapporten van de lagere school. Ach ja, zoiets gooi je niet zo snel weg.
Rapport Prinses Ireneschool Delft. De documenten worden steeds netter. Het rapport van klas 1 is een vergeeld stenciltje met een rode omslag, het rapport van klas 4 ziet er al wat professioneler uit. Cijfers kreeg je niet: het was goed, voldoende of zwak. Hoofdrekenen is zwak, maar wordt voldoende. Cijferen (ik krijg van het woord alleen al de rillingen) blijft zwak, taalvaardigheid is goed. Tempo: langzaam.   
 

Ik struin verder in de archieven van mijn leven en vis de Korte Catechismus naar boven. Vraag: Waaruit kent gij uw ellende? Antwoord: Ik ken mijn ellende uit de Wet van God.

Volgens mij hebben we uit deze boekjes helemaal niet gewerkt tijdens de catechisatie in de kerk. Het was allemaal veel moderner dan deze werkjes waarin overigens een jaartal ontbreekt.
 

New Age

 

Dan kom ik een brochure tegen waarop een soort spook staat afgebeeld met een regenboog. New Age en de Antichrist staat er. Ik weet nog dat ik zo'n 25 jaar geleden nachtmerries kreeg dat boekje. New Age is onderdeel van een wereldwijd complot  welke uiteindelijk zal leiden tot een alleswurgende dictatuur. Een alomvattend computernetwerk gaat ons doen en laten tot in detail volgen en controleren. Wanneer werd dit geschreven? 1987... Voor die laatste opmerking hadden ze beslist een vooruitziende blik.

 

Krijsende gitaren

 

Op de bodem van de verhuisdoos vind ik een foldertje van de No Longer Music Band. Ik kan me dat optreden nog wel herinneren. Marcanti in Amsterdam. Het was inderdaad niet langer meer muziek. Krijsende gitaren, een muur van metal blies de aanwezigen zowat omver. Headbangende punkers. Let wel: een christelijke band.

Er ligt een nieuwsbrief bij: Steiger Info: tweemaandelijkse Steiger 14 nieuwsbrief. (april 1990) Een onderdeel van Jeugd met een Opdracht. De band toerde door de USSR en trad op tijdens death metalconcerten. De brief vertelt over de confrontatie tussen satanische  machten en de kracht van Jezus, midden in Novosibirsk.
 

Toch zonde om al die paperassen weg te gooien. Het zijn prima herinneringen en bouwstenen voor een blog.

Breek uw tent op...ga op reis

Je moet het vooral niet te vaak doen: verhuizen.  Naast het vele kluswerk, verhuisdozen inpakken  en uitpakken, moet je ook nog talloze instanties en abonnementen op de hoogte zien te brengen van een adreswijziging. Soms gaat dat vrij eenvoudig, bij anderen lijkt het er op dat verhuizen een hoogst ongebruikelijk verschijnsel is.

 

Bovendien hebben wij westerse consumenten gewoon veel te veel dingen.

Een collega van mij, die ook verhuisde, verzuchtte dat dat in het stenen tijdperk toch makkelijker ging. Hoogstens verkaste je van de ene grot naar de andere en nam je zoveel mee wat je kon dragen. Ter plekke legde je toch weer een nieuwe vuurhaard aan.

De eerste, in de Bijbel wat meer uitgebreide beschrijving van een verhuizing, is die van Abraham. Hij moest van God vertrekken uit Ur der Chaldeeën en op weg naar Kanaän.  Tenten mee, de complete veestapel in beweging zetten. Het was een tijd van nomadenstammen. Vaste woonplaatsen begonnen op te komen, maar daar schuilde weinig goeds in. In Babel, waar ze een toren tot in de hemel probeerden te bouwen, verwarde God de taal, zodat iedereen verstrooid raakte. Lot, Abrahams neef, verruilde zijn tent voor een stenen huis in de stad Sodom. Niet dat die stad een fijne reputatie had, maar Lot wilde comfort. We weten allemaal wat er gebeurd is: Sodom werd vernietigd vanwege de stuitende ongastvrijheid en vreemdelingenhaat.

 

 

Dat is misschien het probleem van vaste woonplaatsen: je bent minder op elkaar aangewezen, het wordt steeds meer ieder voor zich.

Ons aardse bestaan wordt in de Bijbel vaak vergeleken met het wonen in een tent. We zijn hier maar tijdelijk. We are only visiting this planet. Ooit moeten wij, net als Abraham, onze tenten opbreken en op reis gaan. Op weg naar ons uiteindelijke Thuis. We kunnen niets meenemen, alleen onszelf.

Dat zal me een verhuizing zijn.

Het allereerste Oud en Nieuw

Oudejaarsavond. Als ik aan de jaarwisselingen uit mijn jeugd terugdenk, ruik ik gesuikerde oliebollen en appelbeignets en warme rode wijn met kaneel. We staken nooit vuurwerk af, hoogstens wat sterretjes. Koudvuur werd gezegd, maar toen we een sterretje binnenshuis afstaken, brandde slechts één vonk een gaatje in het tapijt. Ik zie de oudejaarsconferences van Paul van Vliet of Wim Kan weer voor me op de televisie. Wim Kan, dat was politiek cabaret. Ik vraag me af of ik er als kind veel van begreep, maar kennelijk maakte het toch indruk: kennismaking met de oudejaarsconference.  En als kind zong ik gewoon mee:

Weet u al een beetje wat of hoe. Waar gaan we in het nieuwe jaar naar toe?

Het maakte me een tikje melancholisch ook al had ik toen nog nooit van dat woord gehoord.

Mijn allereerste Oud & Nieuw staat me nog helder voor de geest.

Ik werd tegen middernacht wakker gemaakt en mijn verwachtingen waren hooggespannen. Ik zou de overgang naar een nieuw jaar meemaken en vuurwerk zien.

Vuurwerk: ik stelde mij dat voor als een soort noorderlicht. Spectaculaire lichtshows in de hemel. Maar in werkelijkheid bleek het te gaan om een soort vurige pijlen die omhoog werden geschoten en kleurrijk uiteenspatten in de lucht. Op zich mooi, maar ik had wel wat meer sensatie verwacht.

Slaapdronken liep ik door de woonkamer. Op de televisie was een mevrouw die een melig liedje zong:  M'n laatste peuk, m'n laatste sigaretje en daarna doen ik het niet meeheeheer, en daarna doen ik het niet meer.

Het stelde niet veel voor, zo'n jaarwisseling.

Het jaar daarop besloten mijn ouders dat ik op mocht blijven. Beter dan dat ik halverwege uit mijn slaap werd gerukt.

Alle lezers van mijn blog wens ik een gelukkig 2014!!

In verband verhuisdrukte zal er de komende weken even geen blog van mij verschijnen.