Totaal aantal pageviews

dinsdag 26 april 2016

Lente in Wenen

Kerken als bijouteriedoosjes, gebouwen als kunstig gespoten suikertaarten. Een stad als een symfonie. Een metropool als een orkest. In de smalle klinkerstraatjes, tussen hoge huizen klinkt een eenzame viool. Pianospel waait zachtjes uit een salon. Over de brede boulevards de Radetzky Mars. Schallende trompetten op de pleinen.
Er is zoveel stedelijke schoonheid in Wenen dat je metaforen gaat zoeken. Het oog krijgt een overmaat aan indrukken en het oor doet ook mee. De muziek, maar ook de krakende parketvloeren van Schloss Schönbrunn.
Ruiken, proeven en voelen zijn eveneens van de partij: de bedwelmende geur van seringen op het Heldenplatz, de smaak van vette chocoladetaart of de warme lentezon die flirt met de stad.
 
Vanaf de Stephansdom
 
Overal knarsende en bellende trams. Nog nooit zo’n uitgebreid tramnet gezien. We wilden een keer een groot stuk met de tram afleggen, want dan zie je meer dan de lange tunnels waardoor de U-bahn dendert, maar lijn 1 ging ook de grond in. Smalle tunnels, wissels en splitsingen in de gewelven. Gelukkig maar voor even.
Natuurhistorisch Museum
 
Op een gegeven moment ben je helemaal verzadigd van alle barok en rococo. Dan wil je rust voor je ogen. Simpele lijnen en structuren. De glanzende wolkenkrabbers aan de Donau. Lange strakke bruggen over land en water. Want, dat is opvallend. Deze stad vol krullen en tierlantijnen heeft een saaie kaarsrechte rivier. Londen heeft de Theems, Parijs de Seine, maar Wenen heeft niets met de Donau, de stad is er met de rug vanaf gebouwd. Wenen is ontstaan aan de Wien: een lullig stroompje dat over grote afstand overwelfd is. In het Stadtpark stroomt de Wien door de open lucht, ingebed door weinig elegante betonnen oevers. Veel respect voor het water is er niet.
 
Reuzenrad in de Prater
Verfijnde smaken, statige paleizen, Biedermeier, Wiener Philharmoniker…  Het lijkt of de Wener dat op zondagmiddag allemaal achter zich wil laten. Want in de Volksprater was het ontzettend druk. Het Reuzenrad draaide zijn tergend trage rondjes en daaromheen groepeerde zich een dichtbebouwd pretpark. Hoempa en stampmuziek, bier en vette worst. De lucht van suiker en frituur.
Maar ook de vijf kilometer lange Hauptallee waarlangs de halve stad fietste, jogde of slenterde. De bomen waren al groen, de lucht nog steeds strakblauw.
Lente in Wenen.

donderdag 14 april 2016

Het recept voor een gelukkig leven

Op zoek naar een gelukkig leven…. Maar hoe geef ik kleur aan mijn leven?
Dit was het thema van het afgelopen Vriendenweekend.
 
Leo Fijen, bekend van levensbeschouwelijke radio- en televisieprogramma’s, was uitgenodigd om met ons dat geluk te vinden.
Hij stelde ons leven voor als een huis. Het is gebouwd op de fundamenten van de stilte. Kunnen we bewust leven? Sluit eens al die mediaprikkels van buiten uit en schuil in de oneindige ruimte van je hart.
In de hal van dat huis leer je wachten. Niet het ongeduldige afwachten, misschien meer: verwachten.
In het huis staat ook een tafel waaraan je kunt eten met anderen. In de Bijbel is de gezamenlijke maaltijd dikwijls het moment voor goede, diepgaande gesprekken en echte verbondenheid. Houdt een stoel vrij voor God.
Er is nog een schuurtje waarvan de zoldering zo laag is dat je moet buigen. Juist daar vind je geluk en vrede. Door te buigen in dat donkere schuurtje, want God woont in de schaduwen van je hart.
 

 
Collages over geluk...
 
De volgende dag sprak kunstenares Wilma Veen eveneens over dat bewuste leven. Wat voor dag zou het zijn? Hoera, het is Vandaag!
Enkele jaren terug kwam zij letterlijk tot stilstand na een hartfalen. Ze heeft de angst moeten overwinnen om weer in het leven van alledag te staan. En dat kon alleen omdat ze voortdurend gericht was op God. Met een vertrouwen als die van Esther aan het Perzische hof. Als Esther niet voortdurend God in het vizier zou hebben gehad, dan hadden we nooit meer iets van haar gehoord.
We moesten actief meedoen. Je handen ballen tot vuisten om datgene wat je in je handen had vast te blijven houden. En dan die vuisten omdraaien en je vingers spreiden. Je houdt het niet langer vast. Maar nu kun je met diezelfde handen de dingen van Hem ontvangen…
 
 
 

dinsdag 5 april 2016

Gewenst leven, de roman

Een onverwachte draagmoeder
 
Onder mijn eigen naam, Pieter Maan, publiceerde ik mijn roman Gewenst leven.
Een echtpaar, Arend en Nicolien, worstelt met het gegeven dat ze nooit kinderen zullen krijgen. Ze bidden er veel voor, maar de hemel lijkt van koper “en inmiddels lijkt het of ze er beton over hebben gestort.”
 
 

Uit onverwachte hoek komt er verandering van deze situatie van gemis: Odette. Elk verhaal floreert als er een tegenstrever in optreedt, iemand die de boel compleet ondersteboven gooit. Voordat hij met Nicolien trouwde heeft Arend een relatie met deze Odette gehad, een verhouding die behoorlijk intiem was, maar uit elkaar spatte omdat Odette er met Floris, Arends broer vandoor ging. Een relatie overigens die uiteindelijk ook geen stand zou houden.
Wellicht dat sommige ‘bevindelijke’ lezers het boek dan al zullen hebben dichtgeklapt en het werk zullen becommentariëren met “het lijkt wel filmsterrengerotzooi!” Net als de moeder van Arend trouwens.
Uitgerekend deze Odette biedt zich aan als draagmoeder voor Arend en Nicolien.
 
Jezus at geen varkensvlees
 
Hoewel Nicolien trouw blijft aan haar Gereformeerde zuil, sluit ze haar ogen niet voor de buitenwereld. Ondanks Odettes verleden met haar Arend, vindt ze deze vrouw boeiend. Odette komt uit een moeilijk milieu. Gescheiden ouders, foute vriendjes, drank en af en toe wat ‘snoepen’ tijdens een ‘vette party’. Ze is wanhopig op zoek naar haar identiteit. En die is Joods. Alleen, haar ouders deden er niets aan.
“Ik volg Jezus ook na, hoor,” zegt ze. “Ik eet geen varkensvlees. De Jood Jezus deed dat ook niet!”
 

Odette als draagmoeder. Arend en Nicolien worstelen er mee. Natuurlijk verlangen ze hevig naar een kind. Maar op deze manier? En wat zou de kerk er van vinden? En hun beider ouders? Laat staan God?
 
Het zwijgen van Rachel
 
Kinderloosheid en draagmoederschap zijn thema’s, maar het verhaal is breder geworden. Hoe gewenst is ons leven? Hebben we het in de hand of zijn we een speelbal van God of het lot?
De rode draad in het boek is pop Rachel. Afspiegeling van een menselijk kindje. Als Rachel kon spreken zou ze veel verduidelijkt kunnen hebben. Ze zou ons er op wijzen dat we niet te hard mogen oordelen over Odette. Omdat er dingen zijn gebeurd die niet te bevatten zijn.
Maar Rachel kan niet spreken, want ze is een pop.
 
 
Gewenst leven / Pieter Maan, Kirjaboek, ISBN 978-94-6008-262-7,
Te bestellen bij Kirjaboek.nl of via de boekhandel