God gaat met Zijn tijd mee

Eindelijk is het er door. Volgens het synodebesluit  van de Gereformeerde Kerken Vrijgemaakt, mogen nu ook vrouwen worden toegelaten tot het ambt van diaken, ouderling en predikant.

Eindelijk!, denk ik dan persoonlijk, maar niet iedereen kan zich er in vinden. De brieven van Paulus worden aangehaald. Er wordt verweten dat de synode het standpunt van de Bijbel naast zich neerlegt.

Zonder me in de discussie te mengen, kan ik alleen maar zeggen dat maatschappij en cultuur verandert en dat God zich aanpast aan deze veranderingen. Dat klinkt vreemd: is God dan niet soeverein? Niet als je bedenkt dat Hij ons geschapen heeft, inclusief onze culturele ontwikkelingen. De tijdloze God gaat met de tijd mee omdat Hij met Zijn tijd mee gaat.

Voorbeelden: Het was nooit Gods bedoeling dat een man met meerdere vrouwen kon trouwen. Toch zien we dat dit de praktijk is in het Oude Testament niet verboden werd. Abraham, Jacob, David…. Allemaal beschikten ze over meerdere vrouwen.

In latere tijden vind je dat niet meer terug en vandaag de dag is dit bij de meeste christenen (uitgezonderd bepaalde stromingen binnen de Mormonen) beslist niet meer gebruikelijk.

Het was niet Gods plan om het volk Israël een koning te geven. Maar, het volk wilde een koning en kreeg hem. Het gaf regelmatig strubbelingen, toch werd het koningschap door Hem geaccepteerd.

In Jezus’ tijd was slavernij een geaccepteerd verschijnsel. Als je als slaaf christen werd, betekende dat niet automatisch dat je ‘vrij’ kwam. Tegenwoordig keuren we slavernij in alle toonaarden af.

Er waren geen vrouwen onder de twaalf leerlingen van Jezus. Het was in die eeuwen over het algemeen niet gebruikelijk dat vrouwen toonaangevende functies vervulden. Inmiddels zijn we twee millennia verder en zijn de tijden veranderd…  

God is als een rivier die zich aanpast aan het menselijk reliëf. Toch zal die rivier altijd naar de zee blijven stromen, blokkades of niet. Zijn er bergen? De stroom zal meanderen en gaat er omheen of slijpt er een diepe kloof dwars door heen. Is de menselijke versperring keihard? Desnoods verdampt het water en vervolgt elders als regen en een nieuwe rivier de weg naar de zee.

Onze Moeder in de hemel

Laatst hield onze predikant een preek over God als Vader. Op zich een mooie preek, maar toch ook een beetje cliché. God als Vader, Onze Vader in de hemel, het Vaderhart van God…het vaderlijke aspect van God is bekend, maar God is noch volledig mannelijk, noch volledig vrouwelijk. Hij bezit beiden. God heeft dus ook moederlijke eigenschappen, sterker nog: je kunt God ook Moeder noemen.

Genoeg voorbeelden in de bijbel: Jesaja 66: 10-13 bijvoorbeeld. In vers 13 staat: zoals een moeder haar zoon troost, zo zal ik jullie troosten. In hoofdstuk 49 vergelijkt God zich met een moeder die haar zuigeling nooit kan vergeten. Zo zal God Zijn volk ook niet vergeten.

In het Nieuwe Testament trekt Jezus het geloof gelijk met ‘geboren worden’ en benadrukt op die manier de moederlijke kant.

God als Vader is cultureel bepaald. Dat is de reden dat binnen de Rooms Katholieke kerk Maria als moeder van Jezus een belangrijke plaats inneemt. Daarmee komt het verlangen naar boven om de vrouwelijke eigenschap van God te benadrukken. Dit ‘Maria-aspect’ hebben de Protestanten nooit overgenomen. Na de Reformatie bleken de mannenbroeders dominant.

Gelukkig zie je dat dit eenzijdige Godsbeeld weer langzaam kantelt.

In De Uitnodiging van Paul Young wordt de drie-enige God zelfs als volgt verbeeld: Jezus is een jongeman, maar de Heilige Geest stelt hij voor als een Indiaanse vrouw. En God zelf? Een zwarte vrouw.

God is God en laat Zich niet in menselijke kaders duwen.