Totaal aantal pageviews

zondag 29 mei 2011

1,3 miljard

De titel van deze blog slaat niet op het zoveelste bezuinigingsvoorstel van het kabinet Rutte, maar op de hoeveelheid mensen die er op dit moment in China wonen.
De afgelopen drie weken bezochten wij China en maakten we kennis met een totaal andere cultuur en een economie die wel zo hard groeit, dat je het niet kunt bevatten.

 
Veel van die 1,3 miljard Chinezen wonen in flatwijken waarvan de gebouwen minstens dertig verdiepingen hoog zijn en dicht op elkaar staan. Ze verplaatsen zich per auto door brede avenues van soms wel tien rijstroken breed of gebruiken hoge fly-overs zodat het lijkt alsof ze over de stad heen vliegen. En ja, er zijn zeker negen miljoen fietsen in Beijing, en er zijn nog buurten die je vanaf de fiets kunt bekijken, hoewel projectontwikkelaars waarschijnlijk allang bedacht hebben dat juist in die stadswijk een mega-shopping-mall moet komen met woontorens tot in de wolken.
Teveel auto’s op de weg leidt tot files, dat is een logica die ook wij Nederlanders maar al te goed begrijpen. De Chinese regering heeft daarom verordonneerd om binnen vijf jaar tijd alle grote Chinese steden te verbinden met hogesnelheidslijnen. Terwijl ze in Nederland jarenlang sukkelden met de HSL, leggen ijverige Chinezen in ijltempo duizenden kilometers spoor aan. Op sommige trajecten reden wij dan ook bijna 300 kilometer per uur lineaalrecht door bergen en over dalen van de ene mega-stad naar de andere giga-plaats.
Is er nog iets over van dat andere China? Het China uit mijn dromen? De serene rust van een Boeddhistisch of Taoïstisch klooster. Spiegelende vijvers met bruggetjes en bloesembomen langs de oever. Landschappen als waterige aquarellen. Boeren die rijst planten met op de achtergrond karstbergen in allerlei vormen.
Gelukkig wel, en meer dan ik had verwacht.
Droom even met me mee… Bij de Vijver van de Zwarte Draak te Lijiang is de eeuwige sneeuw van de Jadedraaksneeuwberg goed te zien. Laat je meevoeren op de stroom van de  Li-rivier ten zuiden van Guilin en geef namen aan de vormrijke karstbergen.

donderdag 5 mei 2011

Vrijheid aan de Amstel

Ongeveer een maand geleden liep ik door het zonovergoten Amsterdamse Oosterpark en daar ontkiemde dit blogje over vrijheid.
Vrijheid kent geen muren en verboden. Of toch wel?
Ik kwam langs De Schreeuw, het sculptuur dat werd neergezet ter herinnering aan de vermoorde Theo van Gogh. We kunnen in ons land mening uiten zonder dat een veiligheidsdienst ons achtervolgt. Maar, hoe ver kun je gaan met zeggen wat je denkt?
Ik verliet het park en wandelde langs hoge huizen en door smalle straten met kleine terrasjes en buurtcafés. Er staan borden die de terrasbezoekers er op wijzen om ’s avonds niet te luidruchtig te zijn, want ‘de bewoners willen ook graag slapen.’ Kennelijk kan vrijheid niet zonder regels.
Vrolijk en vrij kabbelde het water door de Amstel. Vanaf de Nieuwe Amstelbrug zag ik het Amstelhotel, Carré en het Stadhuis achterelkaar op één lijn. Boven mij was de lucht oneindig blauw.
Ik besloot naar het Amstelstation te lopen. Onderweg veel woonboten in allerlei kleuren en maten. Kleine tuintjes vol lentebloemen aan de kant.
Berlagebrug. Aan de overkant begint de Vrijheidslaan. Prachtig als een laan naar de vrijheid is genoemd, maar zo was het niet. Van 1945 tot 1956 heette het hier Stalinlaan. Er was immers ook een Churchill-laan en een Rooseveltlaan. Maar ja, Stalin… Hij joeg miljoenen de dood in. Na de Russische inval in Hongarije, werd het daarom Vrijheidslaan.

Het verkeer op de Berlagebrug moest stoppen omdat er een schip naderde en de brug open ging. Rode lichten en slagbomen. Verkeer zonder regels is geen verkeer. Een voetbalwedstrijd zonder spelregels is geen wedstrijd. Leven zonder richtlijnen is geen leven.