De vierde bazuin

"Het is een gericht, een straf van God," schreeuwde oude man op de zeepkist. Hij trok zijn ijsmuts wat verder over zijn hoofd en sloeg een versleten sjaal nog een keer extra om zijn hals.

"Het staat in Openbaringen," brulde hij verder. "Een vlammende ster stort op de aarde en de naam van die ster is Alsem. En de zon zal een derde van zijn kracht verliezen. Dat is wat er nu gebeurt: die ster viel onlangs in Rusland en een koude poolwind waait over ons land in maart."

 

Ik schrok wakker. Het was gelukkig een droom. Toch even in mijn Bijbel nagezocht waar die gedroomde onheilsprofeet het nu over had. Het laatste Bijbelboek heet trouwens 'Openbaring' en geen 'Openbaringen', zelf maak ik die fout ook dikwijls. Na enig bladeren kwam ik bij de engel die de derde bazuin blaast. Alsem, de ster die al vlammend op de aarde inslaat, zorgt er voor dat een derde van alle wateren wordt vergiftigd. Pas daarna blaast een engel op de vierde bazuin waardoor een derde van zon, maan en sterren verduisterd raakt (Openbaring 8: 10-12). De oude man uit mijn onderbewuste kon geen gelijk hebben, want het zonlicht is niet minder geworden en de kou is niet wereldwijd.

Wat de profetie dan wel betekent, laat ik over aan theologen. Aan de exegese zullen ze nog een behoorlijke kluif hebben.

 

 

Ondertussen ben ik maar met een tuintje in huis begonnen. Narcissen en blauwdruifjes

gekocht bij de plantenzaak om de hoek, sterrenkers en postelein gezaaid in een bak, basilicumzaadjes geplant in een blikje.

Noem het indoor gardening en het wordt een hype, want Engelse termen scoren nu eenmaal beter.

Na Pasen wordt het beter, verkondigt de weerman, ook al is hij geen profeet. Inderdaad, na Pasen is alles beter geworden. Misschien maar eens mijn Godsbeeld bijstellen, want een meteoren gooiende straffende God, past ook niet bij Pasen.

Geloven in 140 tekens

Stefanie, de vriendin van Nicolien, twittert. Veel van haar tweets zijn nadenkertjes. Preekjes van niet meer dan 140 tekens. Sommigen zijn het uitdiepen waard.

 

Menig predikant zat er ook niet op te wachten: de Wederkomst vlak voor Kerst. Ze hebben het al zo druk. #endoftheworld (21 december 2012)

 

Arend: dat had te maken met het zogenaamde vergaan van de wereld op 21 december vorig jaar?

Stefanie: Ja, die onzinnige hype waar christenen ook aan meededen. Stel je toch eens voor dat Jezus echt besluit 'weder te komen' vlak voor Kerst. Hemeltje, hemeltje...al die kerkelijke roosters en planningen zouden door de war worden geschopt. Het doet me denken aan dat verhaal van Adrian Plass: Het Bezoek. Jezus komt op bezoek in de kerk en men weet er geen raad mee.

Schoongewassen door het bloed van Christus. Toen ik dat voor het eerst hoorde, dacht ik aan een horrorfilm. (26 augustus 2012)

 

Stefanie: Als je als christen aan de praat raakt met niet-gelovigen, dan moet je echt afzien van zulk soort waanzin-taal. Dit is jargon van mensen die al sinds hun baby-tijd in de Bijbel geramd zitten. Goedertieren, ootmoed... ook al van die perkamenten woorden. Ik ben niet gelovig opgevoed, dus toen ik voor het eerst die Middelnederlandse taal hoorde... Maar de Evangelischen kunnen er ook wat van. Eer aan het Lam, waardig is het Lam. Ik moest aan de schaapskooi op de Drentse hei denken.

Ach, de Bijbel bevat mooie literaire metaforen, maar als je in het dagelijks leven over je geloof praat, maak dan asjeblieft een vertaalslag en spreek je moerstaal!

 

De uiterste consequentie van liefde is leven. Hier moet het geheim liggen van Gods Schepping. (5 augustus 2012)

Arend: Ik vind dit een pracht-tweet.

Stefanie: Wie liefheeft komt tot bloei en komt tot leven. En bij liefde tussen man en vrouw kan dat heel letterlijk zijn. Liefde leidt tot totale overgave, ook op lichamelijk gebied. Je hebt seks met elkaar en op een dag ontdek je dat je nieuw leven in je draagt. Ik besef dat er genoeg stellen zijn waarbij liefde niet tot fysiek nieuw leven leidde en er zijn ook kinderen niet uit liefde verwekt. Toch bracht dit inzicht mij dichter bij God. God is voor mij de bron van liefde en - het kan niet anders - dat leidt tot leven. Daarom heeft Hij de wereld geschapen.

Arend:  Veel wetenschappers zullen zeggen: het leven is toeval.

Stefanie: De zaadcel die de eicel binnendringt is ook toeval. Maar de oorzaak is liefde...

 

Meer tweets van Stefanie? Zoek op Twitter naar @StefanieKletst en volg haar.

Het rodekool-met-appeltjes-trauma

Witlof, rodekool met appeltjes, prei, mandarijnen, borrelnootjes, bitterkoekjes, grapefruit, graatrijke vis.

 

Zomaar enkele gerechten die ik als kind absoluut niet lustte. Gekookte witlof vind ik nog steeds niet echt lekker, maar als onderdeel van een rauwkostsalade kan het er mee door. Aan grapefruit zal ik wel nooit wennen, terwijl ik mandarijnen in grote hoeveelheden eet. Waarschijnlijk vond ik als kind de pitten die er soms inzaten niet geweldig. En die borrelnootjes hadden een hard korstje wat ik als kleuter niet kon waarderen. Nog altijd is gebakken vis met veel graten voor mij het zelfde als gebakken speldenkussen.

In het maartnummer van Quest stond een artikel over smaakontwikkeling. Vanaf je vierde jaar verandert je voedselvoorkeur nauwelijks meer. Een afkeer voor bitter (witlof, grapefruit) kan genetisch bepaald zijn, de rest zit min of meer 'tussen je oren'. Soms kan ziek worden de oorzaak zijn dat je (tijdelijk) iets niet lust. En inderdaad. In mijn kindertijd kreeg ik na het eten van rodekool met appeltjes een griepaanval. Het had niets met elkaar te maken, maar het zorgde er wel voor dat ik jarenlang walgde van rodekool. De nare associatie was gelegd en pas rond mijn tienertijd durfde ik voorzichtig weer een hapje te nemen van het rode gerecht. Inmiddels vind ik de groente weer heerlijk.

Je bent nooit te oud om iets nieuws te proeven. Afgelopen weekend at ik een roze pitaya (drakenvrucht). Ik had zoiets eerder gegeten in Mexico of Thailand. Er zat weinig smaak aan. Maar, wie weet, ga ik het 'draakje' ooit nog waarderen.