Vakantiealbum in je hoofd

Een vakantiefoto van de Eiffeltoren, de Chinese Muur of het Titicacameer... die kun je ook wel uit een reisgids of van een willekeurige website plukken, zou je zeggen. Maar, het zijn de herinneringen en de verhalen achter die foto die het interessant maken. Of zoals een Peruaanse gids ooit zei: "de mooiste foto's maak je met je hoofd."

Een drietal gebeurtenissen uit voorbije vakanties opgezocht in het vakantiealbum in mijn hoofd.

Drie busjes (1990)

Er rijden drie busjes door het bloedhete landschap van Zuid-Frankrijk: opgedroogde beekjes, gele weilanden, herriemakende krekels. Eén busje wordt getankt, maar verliest de benzinedop. Er lekt benzine, de boel draait in de soep, dus dat wordt een garage in Orange. We proppen ons gezellig in de twee overige busjes en rijden naar een afgedamd stukje Drôme  om te gaan zwemmen. De bestuurder stopt de autosleutels van één busje in de zak van zijn boxershort en duikt het water in. Als hij weer boven komt  ontdekt hij dat de autosleutels ontbreken. Het systematisch uitkammen van de bodem van het meertje (grote kiezelstenen) levert veel op, maar geen sleutels.

Wij spreken lieve woordjes tegen het laatste overgebleven busje dat de ondankbare taak krijgt om als pendelbusje te gaan fungeren met onze vaste stek, zo'n 50 kilometer verderop. Daar waar reservesleutels te vinden zijn. Want hoe gezellig wij elkaar ook vinden, met zijn allen in één busje wordt toch te adembenemend.

Ik zie de zon ondergaan in de Drômevallei.

 


Camping in Praag (1995)

In mijn top tien van de mooiste steden ter wereld staat Praag met stip op nummer een. Alleen de camping die wij ergens in een buitenwijk aantreffen, en toch maar kiezen als overnachtingplaats, zal wel nooit vergeten worden, ook al bestaat hij waarschijnlijk allang niet meer.

Onze tenten zetten wij neer tussen een autokerkhof en een knalblauwe loods en met zicht op een snelweg met daarachter flatgebouwen die zo kenmerkend zijn voor het Oostblok. Tussen het onkruid staan opblaasbare bubbelbadjes en bovendien kun je met een gemotoriseerde step lekker crossen om het tentenkampje heen. De klapper van de camping is ongetwijfeld de hoge hijskraan naast de loods waar vanaf je kunt bungeejumpen.

Laat maar. We pakken liever de metro die ons naar de Moldau brengt...

 

Rood vlees (2008)

Ik weet het heus wel. Kijk uit met ongeschild fruit en vleesproducten. Maar de biefstuk in dat chique restaurant te Nasca lijkt zo onschuldig en smaakt prima. Die dag had ik in een klein vliegtuigje over de Nasca-lijnen gescheerd en mijn maag protesteerde niet.

De volgende dag breekt er muiterij uit in mijn ingewanden. Maar ja, de touringcar gaat verder. Dwars door de kustwoestijnen van Peru. Een paar keer moet ik eruit om mijn maag te ledigen in het woestijnzand. 'Volgend jaar ga ik kamperen in Kootwijk!' prent ik mijzelf in.

Terwijl we door zinderende zandduinen rijden ziet mijn koortsig hoofd visioenen van blauwe watervlakten. Het blijkt echter geen fata morgana; wat ik zie is de Stille Oceaan. In Puerto Inca kan ik kuren. Het geluid van de rusteloze oceaangolven doet mij weer opknappen. Ik zal sterk genoeg zijn om over enkele dagen de ijle Altiplano te kunnen bedwingen.

Het andere jongerenblad

Van havopuber in 1987 tot volwassene met een baan in 1995. In die periode las ik Aktie. Heette het blad - een uitgave van Youth for Christ - aanvankelijk nog 'christelijk maandblad voor jongeren', later werd het: 'het andere jongerenblad'. Het tijdschrift sneed eigenlijk elk onderwerp aan: christen-zijn op school of werk, politiek, het wereldgebeuren, maar ook: mode, muziek,  relaties, seksualiteit. Je had de vaste rubrieken als het platenmagazijn, het boekenmagazijn, de column Lame effe van Johan ten Brinke, de kritische oude dame Reinate Rondvoet en natuurlijk de onvergetelijke strip Petrus & Peerke. In Suiker & Azijn konden lezers reageren op de artikelen en daar werd soms flink gal gespuwd.

Hoofdredacteur was Leo Blokhuis, de huidige 'popprofessor' en Top Tweeduizend-coryfee.  Aktie kon scherp en kritisch zijn. Zelf nadenken was de opdracht. Bepaalde evangelisatiemethoden werden in twijfel getrokken, sommige christelijke organisaties konden en sneer krijgen, openhartige verhalen over seks (ook homoseksualiteit) werden niet geschuwd. Niet iedereen kon het waarderen. De reacties waren dikwijls meer van azijn dan van suiker.

In de zomer van 1992 bestond Aktie 25 jaar. Het themanummer Wat = Waarheid bleek één grote satire te zijn met een licht Van Kooten en De Bie gehalte. Een reportage over de antichristelijke aktiegroep KristKras uit Rotterdam, een interview met Herman Wisselgeld, voorganger van de Totale Toewijding-gemeente in Kootbroekerdijk-Noord die Fiber Optics for the Message wilde lanceren, een wereldwijd computersysteem voor christenen  zodat kerkgebouwen overbodig zouden worden...

Ondertussen werd er stevig gediscussieerd bij Youth for Christ. Moest Aktie een zuiver journalistiek magazine worden of een meer evangeliserende koers varen. Er ontstond een conflict met de redactie. Op de cover van het mei-nummer van 1993 prijkte de Titanic: het grootste deel van de redactie kondigde aan op te stappen. Plagerig stonden er artikelen in die het begin zouden vormen van nieuwe, nooit geschreven, series.

In de zomer van 1993 viel dus een Aktie met een nieuwe redactie op mijn deurmat. Inderdaad, de scherpe kantjes waren er vanaf, maar heel erg veranderd waren ze nu (gelukkig) ook weer niet. 'Iedereen doet het' kopte de cover: een prikkelende verwijzing naar een artikel over topless zonnebaden. Reinate Rondvoet bleek overleden, maar brutaal joch Bart Beuker werd geboren. En Petrus & Peerke verschenen ook weer.

Helaas, na tweeënhalf jaar viel voor Aktie uiteindelijk toch het doek. Het decembernummer van 1995 laat weer een Titanic zien. Het aantal abonnees viel tegen en Youth for Christ wilde zich meer op tieners richten.

Wat zouden al die ex-Aktielezers allemaal lezen op dit moment? Misschien wel Reveil (onafhankelijk, christelijk maandblad). Want opvallend: Petrus & Peerke bevolken de achterkant van dit magazine...

Het verhaal van de slang

Dat hele paradijs-project was natuurlijk gedoemd te mislukken. Mensen houden best van een luilekkerland waar ze heerlijk naakt door heen kunnen dartelen en ze van elke boom vruchten kunnen plukken, maar dan moet je er niet een boom tussen planten met een eetverbod. Alles wat je verbiedt, is juist aantrekkelijk, toch?

Ik vroeg aan Hem: "Waarom die boom?"

Antwoordde Hij: "Ik wil dat ze kunnen kiezen. Dan weet ik pas echt dat ze van Mij houden."

Ik vond het zwak. Liefde...ik heb er niks mee. Die boom was een zwakke plek in het paradijs, dus zag ik mijn kans schoon. Die vrouw liep een beetje om die verboden boom heen. Een uitstekende verleidingstactiek is om de boel nog eens extra te dramatiseren, dus ik vroeg aan haar:

"Hai Eva, wat heb ik nou gehoord? Is het waar dat God gezegd heeft dat jullie van geen enkele boom in de tuin mogen eten?"

"Welnee," antwoordde ze. "We mogen van alle bomen eten, behalve dan van deze hier. Die mogen we zelfs niet aanraken. En als we er toch van eten, zullen we sterven."

Geweldig dat mensen niet goed kunnen luisteren. Niet aanraken? Dat had God helemaal niet gezegd. Ik liet haar lekker in die waan.

"Jullie zullen helemaal niet sterven, hoe kom je erbij?" Gewoon glashard liegen. Twijfel zaaien. "Integendeel, God weet dat bij jullie de ogen zullen opengaan wanneer je daarvan eet, dat jullie dan als God zelf zullen zijn. Je zult dan kennis hebben van goed en kwaad. En dat willen jullie vast, want ik krijg nu de indruk dat Hij jullie een beetje dom houdt."

Zij begon, eerst aarzelend, daarna meer vastberaden, de vruchten te plukken. Ze merkte natuurlijk dat 'aanraken'  helemaal geen nare gevolgen had, dus dacht ze: kan ik ze ook wel eten. Nou, ze at er van en genoot. Ondertussen was de man er ook bijgekomen. Ik had hem niet eens opgemerkt. Hij moest ook proeven. Die sul stond erbij en keek er naar. Deed vrolijk mee.

Op dat moment trok ik mij terug. Je moet niet blijven hangen bij het 'plaats delict.' Ik zag op afstand dat ze met vijgenbladen in de weer waren. Ze schaamden zich voor hun naaktheid. Wel heb je ooit. Een stel dat bang is voor bloot. Ik had de eerste relatiecrisis veroorzaakt en later begonnen ze zich te verstoppen voor God... Alsof zoiets kan.

De rest van het verhaal kennen jullie. Voor straf kruip ik op mijn buik overal rond en glip ik overal tussendoor. Zolang het nog kan, want Hij heeft een krankzinnige daad gepleegd door Zijn enige Zoon te offeren waardoor de dood niet meer het absolute einde is. Tegen zoveel bespottelijke opofferingsgezindheid kan ik niet op. Ik geef toe: ik speel een verloren wedstrijd, maar zolang de Scheidsrechter nog niet heeft gefloten, ga ik door met verleiden, verwarren, verdraaien. Ik heb het voor elkaar gekregen dat velen twijfelen aan het bestaan van Hem.

Ze moesten eens weten...

Blikken op blog

Het is vakantietijd, dus dit keer een lichtgewicht blogje over blik...

Blik is het 'plastic' van vroeger. Vanaf de tweede helft van de 19de eeuw werd het materiaal steeds massaler toegepast. Je kreeg ingeblikt voedsel, maar ook ingeblikt vervoer (auto's),  ingeblikte dromen (films) en vrolijkheid in blik (bier).

Wie komt ze niet tegen in de keukenkastjes? Dat blikken trommeltje met Delfts Blauwe print, de busjes van Van Nelle en Droste, die hippe knaloranje jaren '70 voorraadbussen. Overigens kun je op rommelmarkten en bazaars genoeg nostalgisch blik terugvinden.

We gebruiken ze nog altijd. Rijst, macaroni, pannenkoekenmeel of thee. De blikken opbergbus lijkt onverslijtbaar. En anders kunnen we er nog altijd lego in opbergen, of spijkers, postzegels, elastiekjes...

Ons leven wordt beheerst door blik. Wie houdt er niet van om ergens snel even een blik in te werpen? Om maar te zwijgen over steelse blikken, afkeurende blikken of zelfs wulpse, kwaaie en dodelijke blikken.

Dat laatste kun je maar beter geen blik waardig gunnen.

Zwager en zwager

Een blog van Nicolien

Je mag niet het bed delen met een man zoals met een vrouw, dat is gruwelijk, aldus de Bijbel in Leviticus 18: 22

Mijn broer Benjamin is homo.

Ik weet het nog goed. We waren net getrouwd en woonden in Amstelveen. Mijn broer kwam een dagje langs. Gezellig, vond ik, maar hij deed zenuwachtig en wilde iets met ons bespreken. Het hoge woord kwam er uit: hij viel op jongens. Ergens had ik wel een vermoeden, maar ik hoopte dat ik er naast zat.

Ik heb absoluut schatten van ouders, maar met seksuele voorlichting hadden ze grote moeite. Mijn moeder moest natuurlijk op een gegeven moment wel iets vertellen, voordat het 'schoolplein' mij dingen zou bijbrengen. Seks was beslist plezierig, hoorde binnen het huwelijk en je kon er baby's van krijgen. Maar homoseksualiteit? Een andere planeet. Als je die gevoelens had? Onderdrukken en bidden dat het ophield.

Ik heb er slapeloze nachten van gehad, in Bijbelteksten zitten peuteren, voor mijn broertje gebeden. Hele gesprekken met Arend gevoerd. Wat was zijn lot? Uitsluiting, eenzaamheid? En ik wist niet hoe mijn ouders en mijn zus er op zouden reageren, want Arend en ik waren de enigen aan wie hij het had toevertrouwd.

Mijn ouders reageerden niet echt geschokt, eerder verdrietig, hadden het ook wel een beetje gedacht. Benjamin zocht aanvankelijk geen relatie. Maar ja...wie verlangt er niet naar liefde? Dus na acht jaar stelde hij Coen aan ons voor. Een zoon van een predikant uit de bevindelijke hoek. Een leuke en aardige jongen.
Inmiddels zijn ze getrouwd. Arend noemt Ben en Coen zijn 'zwager en zwager'.

Verwacht van mij geen theologische beschouwingen en ethische analyses. Ik ben een nuchtere Gereformeerde vrouw en toch kreeg ik tijdens mijn intense worstelingen een droom. Ik liep met zware koffers te zeulen. Ik zag dat Benjamin mij tegemoet kwam. Hij wilde mij omhelzen, maar ik kon dat niet omdat ik koffers vol vragen en zorgen vasthield. En toen ineens...ik liet die koffers los en nam mijn broer in mijn armen.

Ik zoek niet meer naar antwoorden. Ik heb het losgelaten en daardoor heb ik weer alle ruimte om te houden van mijn broertje. Ik denk dat God dat ook van ons vraagt: dat we elkaar liefhebben en niet veroordelen. Want God is zoveel groter dan wij vaak denken.

Nicolien