Vakantiealbum in je hoofd

Een vakantiefoto van de Eiffeltoren, de Chinese Muur of het Titicacameer... die kun je ook wel uit een reisgids of van een willekeurige website plukken, zou je zeggen. Maar, het zijn de herinneringen en de verhalen achter die foto die het interessant maken. Of zoals een Peruaanse gids ooit zei: "de mooiste foto's maak je met je hoofd."

Een drietal gebeurtenissen uit voorbije vakanties opgezocht in het vakantiealbum in mijn hoofd.

Drie busjes (1990)

Er rijden drie busjes door het bloedhete landschap van Zuid-Frankrijk: opgedroogde beekjes, gele weilanden, herriemakende krekels. Eén busje wordt getankt, maar verliest de benzinedop. Er lekt benzine, de boel draait in de soep, dus dat wordt een garage in Orange. We proppen ons gezellig in de twee overige busjes en rijden naar een afgedamd stukje Drôme  om te gaan zwemmen. De bestuurder stopt de autosleutels van één busje in de zak van zijn boxershort en duikt het water in. Als hij weer boven komt  ontdekt hij dat de autosleutels ontbreken. Het systematisch uitkammen van de bodem van het meertje (grote kiezelstenen) levert veel op, maar geen sleutels.

Wij spreken lieve woordjes tegen het laatste overgebleven busje dat de ondankbare taak krijgt om als pendelbusje te gaan fungeren met onze vaste stek, zo'n 50 kilometer verderop. Daar waar reservesleutels te vinden zijn. Want hoe gezellig wij elkaar ook vinden, met zijn allen in één busje wordt toch te adembenemend.

Ik zie de zon ondergaan in de Drômevallei.

 


Camping in Praag (1995)

In mijn top tien van de mooiste steden ter wereld staat Praag met stip op nummer een. Alleen de camping die wij ergens in een buitenwijk aantreffen, en toch maar kiezen als overnachtingplaats, zal wel nooit vergeten worden, ook al bestaat hij waarschijnlijk allang niet meer.

Onze tenten zetten wij neer tussen een autokerkhof en een knalblauwe loods en met zicht op een snelweg met daarachter flatgebouwen die zo kenmerkend zijn voor het Oostblok. Tussen het onkruid staan opblaasbare bubbelbadjes en bovendien kun je met een gemotoriseerde step lekker crossen om het tentenkampje heen. De klapper van de camping is ongetwijfeld de hoge hijskraan naast de loods waar vanaf je kunt bungeejumpen.

Laat maar. We pakken liever de metro die ons naar de Moldau brengt...

 

Rood vlees (2008)

Ik weet het heus wel. Kijk uit met ongeschild fruit en vleesproducten. Maar de biefstuk in dat chique restaurant te Nasca lijkt zo onschuldig en smaakt prima. Die dag had ik in een klein vliegtuigje over de Nasca-lijnen gescheerd en mijn maag protesteerde niet.

De volgende dag breekt er muiterij uit in mijn ingewanden. Maar ja, de touringcar gaat verder. Dwars door de kustwoestijnen van Peru. Een paar keer moet ik eruit om mijn maag te ledigen in het woestijnzand. 'Volgend jaar ga ik kamperen in Kootwijk!' prent ik mijzelf in.

Terwijl we door zinderende zandduinen rijden ziet mijn koortsig hoofd visioenen van blauwe watervlakten. Het blijkt echter geen fata morgana; wat ik zie is de Stille Oceaan. In Puerto Inca kan ik kuren. Het geluid van de rusteloze oceaangolven doet mij weer opknappen. Ik zal sterk genoeg zijn om over enkele dagen de ijle Altiplano te kunnen bedwingen.