Alsof
iemand je uit jouw versleten jas helpt. Zo omschreef ik ruim 25 jaar geleden
het moment waarop je sterft. Er was een oom van mij overleden en om dit te
verwerken schreef ik een verhaal dat ik overigens nooit zou voltooien.
In de blauwgroene vreugde waarin hij dan komt is het Jezus zelf die hem verwelkomt, thuishaalt als het ware. Het blijkt dat de hemel er slechts tijdelijk is. Alle hemelingen maken zich klaar voor de Grote Dag, de Toekomende Wereld, waarop er een nieuwe hemel en een nieuwe aarde zal zijn.
Iedere
pasgestorvene krijgt een persoonlijke engel als gids mee, zo ook onze
ik-persoon die hem/haar (?) allerlei vragen stelt: waarom wordt de één 93 en de
ander slechts negentien? Of: wie komen er wel en wie niet in de hemel? De engel
kan hier geen antwoord op geven.
"Dat weet alleen God." Wel wordt uitgelegd dat het aardse leven kan
worden beschouwd als een schooltijd. De praktijk begint op de Grote Dag, het
hiernamaals is niets anders dan de reis naar de Vader.
De
Troon van God is een majestueuze berg met aan de voet een prachtige tuin. De
overleden hoofdpersoon van het verhaal kijkt verrassend rond. Hij ziet
sneeuwklokjes naast asters, gladiolen en klaprozen groeien. Talloze vruchtbomen
blijken permanent in bloei te staan, terwijl tussen de bloesems ook vruchten
groeien.
"De
natuur is hier verlost van de tijd," legt de engel uit.
De
man sluit zich aan bij een grote stoet die De Troon gaat beklimmen. Ze krijgen
allemaal witte klederen aan en ze zingen. De akoestiek in de hemelsferen blijkt
volmaakt te zijn. Als de man naar beneden kijkt kan hij het heelal overzien:
sterrenstelsels, stofnevels, soms een oplichtende supernova. Alsof je in het donker op de lichtjes van een stad
kijkt, bezien vanaf een hoge heuvel. God is inderdaad groter dan het
heelal.
"Dat hoeft niet," reageert de engel. "Wij aanschouwen het, maar zij hebben het geloof."
Het
verhaal heb ik nooit afgemaakt. Het was te moeilijk. De Bijbel is spaarzaam met
informatie als het om de hemel gaat. We weten dat God daar is en het er goed
is. Sommige visioenen van profeten gunnen je misschien een klein glimpje. Maar
verder blijft het dromen en veronderstellen. Mijn verhaal zal daarom altijd
onvoltooid blijven. Net zoals het leven op aarde zelf: een onvoltooid verhaal.