Na
de succesvolle roman Dorsvloer vol
confetti van Franca Treur, was ik nieuwsgierig naar haar tweede boek: De Woongroep.
Het
Zeeuwse platteland heeft plaatsgemaakt voor Amsterdam, ook de personages en het
milieu waarin zij opgroeiden zijn helemaal anders.
Na
een wat moeizaam begin, begon het verhaal mij te pakken.
Elenoor
Jansen heeft een aardige baan als content-manager. Maar, in haar knaagt een
zeurend ‘is dit alles?-gevoel’. Haar vriend Erik ziet dat niet zo. Het liefst
zou hij met haar gaan samenwonen en een gewoon ‘huisje-boompje-beestje leven’
willen leiden.
Elenoor
kiest echter voor een idealistische woongroep in een voormalig weeshuis in
Amsterdam-Oost. We maken kennis met de bewoners die allemaal iets
links-activistisch hebben en zo is er alsnog een link te leggen met Treurs
vorige boek. Want was het in het bevindelijk gereformeerde milieu
bijvoorbeeld een doodzonde om naar de kermis te gaan, in de Woongroep is het
not done om vlees in je koelkast te bewaren. Voedsel dien je uit de
vuilcontainer van de supermarkt op te diepen. Bijna bedorven misschien, maar
best nog te eten. Tijdens een niet-winkel demonstratie moet het publiek ervan
worden overtuigd vandaag niet te consumeren. Iedereen die veel geld heeft, is
een kapitalist. Politiemensen zijn fascisten en nazi’s.
De
Woongroep maakt duidelijk dat elk milieu en elke levensovertuiging zo zijn
‘regels’ en conventies heeft.
Je
merkt dat het Elenoor wel fascineert, maar dat ze toch haar bedenkingen heeft
als het idealisme te veel doorschiet naar fanatisme.
Vanaf
pakweg de tweede helft van de roman, neemt de spanning toe door allerlei
verwachte en onverwachte verwikkelingen.
Treur
heeft een beeldende schrijfstijl met veel innerlijke monologen waardoor je je
niet alleen met de hoofdpersoon identificeert, maar haar bènt.
De
Woongroep biedt een aardig kijkje in de keuken van het idealistische en
activistische milieu van deze tijd.
De Woongroep / Franca
Treur, Prometheus
