Totaal aantal pageviews

woensdag 24 juni 2015

Eenhoorns spotten tijdens legendarische vakantie


Het vakantieseizoen breekt weer aan. Sommigen houden het lekker dicht bij huis, voor anderen is de andere kant van de wereld nog niet ver genoeg. Maar, er zijn plekken op deze wereld die fantastisch en ongekend zijn. Lees en beleef…
 
Paradijselijke krater
Het is fris, maar de lucht is helder als we om zeven uur ’s morgens van start gaan. Aan de rand van de weidse krater is het uitzicht weergaloos. Thorwyn, mijn gids, wijst naar het landschap. Diep beneden ons golven paradijselijke weiden met meren en plukjes bos. In de verte de centrale piek in het midden van de kratervallei. Ooit ontstaan door een vulkanische explosie. De kraterrand vertoont niet voor niets het zwarte basalt. Voorzichtig volgen we het zigzaggende pad omlaag.
Ik heb soms moeite Thorwyn bij te houden. Deze jonge vrouw is oersterk en beschouwt wolven als schoothondjes en knuffelt met beren. Toch kan alleen zij mij op deze hike begeleiden.
Eenmaal beneden houden de paden op en doorkruisen we het hoge gras langs groepjes berkenbomen en taxusdennen.
 
Maagd als gids
“Eenhoorns gaan in gevangenschap onherroepelijk dood, dus zul je ze in dierentuinen nooit zien,” vertelt mijn gids. “Vilzavische edelen ontdekten in de 16de eeuw het legendarische beest, maar het bestaan ervan werd pas in de 19de eeuw wetenschappelijk bewezen.”
Een aantal reeën schiet voorbij. Maar ja, als je op zoek bent naar eenhoorns, zijn deze dieren niet zo interessant.
 

“Eenhoorns zijn vrij schuw, behalve voor maagden,” zegt Thorwyn nu. “Ze hebben het onderzocht. Het blijkt dat de eenhoorn de hormonale toestand van een vrouw kan waarnemen. Als ze nog nooit zwanger is geweest, zou ze de eenhoorn kunnen lokken.”
Ik kijk haar aan. Is dat echt zo?
“Ik ben nog nooit zwanger geweest. Wees maar blij. Teveel testosteron verdraagt de eenhoorn niet. Dan kan hij jou aanvallen. Maar nu ben ik erbij.” Ze glimlacht naar me. Bijna arrogant.
 
Mannen moeten afstand houden
De centrale piek moet immens zijn, want zelfs na een flinke looptocht, komt het massief maar langzaam dichterbij. Halverwege de ochtend domineert de bijna 800 meter hoge granietpiek mijn hele westelijke blikveld.
We zien korhoenders aan de oever van een meertje. Wilde runderen grazen verderop.
“Daar.” Thorwyn gebaart in zuidelijke richting. Ik zie witte paardachtigen grazen. Met de telelens van mijn fototoestel zie ik dat ze een enkele gespiraalde hoorn op hun voorhoofd hebben. Wauw!
Voorzichtig lopen we die richting uit. Ik durf bijna niet te ademen. Nu kunnen we ze zien op zo’n 50 meter afstand.
“Ze schijnen ook nog in valleien van het Himalayagebergte voor te komen. En hier dus. Machtig he? Kijk, dat is een wijfje,” wijst ze. “Die hebben iets kortere hoorns.”
 
Symbool van zuiverheid
 
Zelf gaat ze nog wat dichter naar ze toe. Zullen ze voor haar niet wegdraven? Zelf blijf ik hier staan. Ze staat er nu zo’n tien meter vandaan en de mythische beesten schrikt het niet af. Ze plukt wat gras en probeert daarmee te lokken. Een eenhoorn die uit Thorwyns hand eet, dat moet ik zien. Een enkele eenhoorn komt inderdaad op haar af. Ze aait het machtige dier. Inderdaad, alleen een maagd kan de eenhoorn aaien. Zelfs op schilderijen kun je het zien. De eenhoorn en de maagd: het symbool van zuiverheid, zinnebeeld van Maria, de moeder van Jezus.
Langzaam keren de beesten zich echter om en lopen in de richting van de Piek. Thorwyn komt weer naar mij terug.
Een grandioze vakantie-ervaring. Voorbij de grenzen van de werkelijkheid.
 

donderdag 18 juni 2015

Hoe dichter bij Dordt, hoe ingewikkelder het wordt


Hoe dichter bij Dordt, hoe mooier het wordt, zei onze koning tijdens zijn bezoek aan Dordrecht op 27 april. Maar zelfs als je zegt Hoe dichter bij Dordt, hoe rotter het wordt, kun je er altijd nog aan toevoegen: Zit je er eenmaal in, heb je het prima naar je zin!

Omdat mijn moeder een vriendin in Dordrecht had wonen, gingen we daar elke Paasvakantie een dagje heen. Zodoende kreeg ik het idee dat het altijd lente was in het Merwedepark of bij het Wantij. We kwamen ook weleens in de binnenstad. Ik weet nog dat er allerlei antiek speelgoed te zien was in het Museum Simon van Gijn.
 

Afgelopen zaterdag waren we weer in de oudste stad van Holland.
We zwierven langs de grachten die hier havens worden genoemd en kregen iets mee van de onvoorstelbare nijverheid uit vroeger tijden. De wijnhandelaren en de kuipers, de wolwevers en de zakkendragers.

Dordrecht is ook de stad van de Synode die hier in 1618 en 1619 plaatshad. Ongetwijfeld speelde de Grote Kerk daar in een belangrijke rol, maar de eigenlijke kerkvergaderingen vonden plaats in de Kloveniersbeurs. Dit gebouw bestaat echter niet meer.
 
 

De Dordtse Leerregels werden geformuleerd. Een complexe materie. Ben je aanhanger van Arminius of Gomarus? Remonstrant tegen Contra-remonstrant. In hoeverre zijn Gods besluiten afhankelijk van het doen en laten van de mens? Is alles al door God voorbeschikt? Hebben wij een vrije wil? Hoe dichter bij Dordt, hoe ingewikkelder het wordt.

Johan van Oldenbarnevelt pleitte voor meer tolerantie voor de Remonstranten, maar moest zijn denkbeelden bekopen met onthoofding. Ook christenen wisten wel hoe ze hun messen moesten slijpen.
 
 

We lieten de theologische overpeinzingen wegwaaien over de Merwede en streken neer op een terras aan het Groothoofd. Hier keek de Koninklijke familie naar de botenparade. Een bord geeft de route van de Oranjes nog eens weer.

En dan komt de kelner met nóg een variant: Hoe dichter bij Dordt, hoe groener het wordt!

 

zondag 7 juni 2015

Monumenten van voorbije levens

Een wandeling over een begraafplaats onder leiding van een gids. De lange zonnige avond leende zich er uitstekend voor. Zeker als zo’n begraafplaats uitgestrekt en oud is. Dan weerspiegelt zo’n plek de geschiedenis van een stad. De mensen die er hebben gewoond, de oorlogen die er zijn gevoerd.

Deze en volgende foto: Moscowa, Arnhem
 

Verschil in geloof moet er zijn, ook na de dood. Er is een Joodse begraafplaats, een Islamitische en een hek was lange tijd de onneembare scheidslijn tussen Protestant en Rooms-Katholiek. Inmiddels is er een doorgang gemaakt. De levenden zijn een oecumene opgestart die bij de doden reeds realiteit is.
Het doet me denken aan dat grapje. Je gaat dood, Petrus verwelkomt je in de Hemel. Je loopt door de lange gangen waaruit de Hemel kennelijk bestaat. Als je langs een gesloten deur komt, zegt Petrus plotseling:
“Ssst, stil zijn. Hierachter zitten de Gereformeerden / Evangelischen / Roomsen.” (vul zelf maar in…). “Die denken dat ze hier de enigen zijn!”



De graven zijn stuk voor stuk monumenten van een voorbij leven. De namen, een spreuk, een Bijbeltekst. Soms een monument in de vorm van een vraagteken (waarom zo jong?), soms een vleugel of een viool als grafsteen (een muzikant).
Er zijn bloemrijke strooivelden, kunstige urnenmuren.

Maar, het blijven monumenten. Want ik geloof dat ze hier niet meer zijn. Ze zullen voortleven. Hoe? Waar? Wie wel en wie niet? Ik ga daar niet over.

God only knows.