Michelle
zwemt haar hele leven al tegen de stroom in. Ze lijkt op de vrouw uit het
liedje van Jeroen van der Boom: Jij bent zo. Is wit in de mode, draag jij
zwart. Zo’n type.
Toch
is Michelle voor ons een gezellige en vermakelijke kennis. Haar man Roland vindt het allemaal prima. Hij weet: zij is zo.
We
weten dat ze veertig wordt begin februari, maar onlangs deelde ze doodleuk mee
dat ze haar verjaardag niet viert. Ze viert haar verjaardag helemaal nooit
meer.
Was
ze in een depressie beland? Spontaan Jehova’s Getuige geworden? Dat laatste
leek me ondenkbaar, want ze is wel wat spiritueel, maar heeft niet zoveel met
geloof. Een depressie achtte ik ook niet waarschijnlijk, want de mededeling om
haar geboortedag nooit meer te vieren werd tamelijk vrolijk gebracht.
“Ik
vier nooit meer verjaardagen,” zei ze. “Maar niet getreurd, ik vier voortaan
mijn naamdag!”
Naamdag?
Binnen
Rooms Katholieke kringen en in sommige landen blijkt dat weleens te worden
gedaan. Eerlijk gezegd ken ik helemaal niemand uit mijn kennissenkring die een
naamdag in plaats van een verjaardag viert.
Behalve
dan nu Michelle.
Ze
ging speuren en stuitte al snel op Micheline Metelli. Zij stierf op 19 juni
1356 in wat we tegenwoordig Italië noemen. Op Heiligen.net bleek de informatie te vinden. Micheline zou je een
kindbruidje kunnen noemen, want ze moest al op haar 12de in het
huwelijk treden. Op haar twintigste werd ze weduwe en verloor haar enige kind. Gedurende
de rest van haar leven koos ze voor vrijwillige armoede en bekommerde zich om
de zieken en misdeelden. Ze genas ook enkele zieken.
Een
soort vrouwelijke Jezus. In ieder geval iemand die Hem volledig wilde navolgen.
“Ik
raakte zo onder de indruk van haar doen en laten, dat ik dacht: ik wil mijn
naam vieren! Dus je bent van harte welkom op zondag 19 juni. Geef maar geld.
Dat gaat naar een goed doel, want het naamdagsfeest zal natuurlijk wel een
beetje in de geest van Sint Micheline worden gevierd.”
Er
viert er één naamdag, hoera hoera!