Een soort vrouwelijke Jezus

Michelle zwemt haar hele leven al tegen de stroom in. Ze lijkt op de vrouw uit het liedje van Jeroen van der Boom: Jij bent zo. Is wit in de mode, draag jij zwart. Zo’n type.

Toch is Michelle voor ons een gezellige en vermakelijke kennis.
Haar man Roland vindt het allemaal prima. Hij weet: zij is zo.

We weten dat ze veertig wordt begin februari, maar onlangs deelde ze doodleuk mee dat ze haar verjaardag niet viert. Ze viert haar verjaardag helemaal nooit meer.

Was ze in een depressie beland? Spontaan Jehova’s Getuige geworden? Dat laatste leek me ondenkbaar, want ze is wel wat spiritueel, maar heeft niet zoveel met geloof. Een depressie achtte ik ook niet waarschijnlijk, want de mededeling om haar geboortedag nooit meer te vieren werd tamelijk vrolijk gebracht.

“Ik vier nooit meer verjaardagen,” zei ze. “Maar niet getreurd, ik vier voortaan mijn naamdag!”

Naamdag?

Binnen Rooms Katholieke kringen en in sommige landen blijkt dat weleens te worden gedaan. Eerlijk gezegd ken ik helemaal niemand uit mijn kennissenkring die een naamdag in plaats van een verjaardag viert.

Behalve dan nu Michelle.

Ze ging speuren en stuitte al snel op Micheline Metelli. Zij stierf op 19 juni 1356 in wat we tegenwoordig Italië noemen. Op Heiligen.net bleek de informatie te vinden. Micheline zou je een kindbruidje kunnen noemen, want ze moest al op haar 12^de in het huwelijk treden. Op haar twintigste werd ze weduwe en verloor haar enige kind. Gedurende de rest van haar leven koos ze voor vrijwillige armoede en bekommerde zich om de zieken en misdeelden. Ze genas ook enkele zieken.

Een soort vrouwelijke Jezus. In ieder geval iemand die Hem volledig wilde navolgen.

“Ik raakte zo onder de indruk van haar doen en laten, dat ik dacht: ik wil mijn naam vieren! Dus je bent van harte welkom op zondag 19 juni. Geef maar geld. Dat gaat naar een goed doel, want het naamdagsfeest zal natuurlijk wel een beetje in de geest van Sint Micheline worden gevierd.”

Er viert er één naamdag, hoera hoera!