Onbereikbare vakantiebestemming

Toen de eerste mensen op de maan liepen, verkende ik al kruipend en voorzichtig lopend de wereld om mij heen. Als klein jongetje vond ik de ruimtevaart reuze fascinerend en ik droomde er van ooit zelf de ruimte te bereizen. Als ik later groot zou zijn, dan kon je vast met vakantie naar de maan, Mars, of – tenminste - een cruise maken in een baan om de aarde.

Ik ben groot geworden, maar er is geen hotel in de ruimte. Slechts een trailerpark met laboratorium die om de aarde cirkelt: het International Space Station.

 

Sojoez

 

Daarom was het ‘college’ van André Kuipers, enkele weken geleden in het Stadstheater van Arnhem zo interessant. Een dia-avondje over een tandemtocht door Kenia, of een backpack in Tibet is niet echt uniek meer, maar André Kuipers was daar, waar wij stervelingen wel nooit zullen komen.

Makkelijk is de weg naar de ruimte niet. Eindeloze trainingen, heel veel techniek en een spoedcursus Russisch omdat het de Amerikanen niet meer lukt mensen omhoog te schieten.

De gewichtloosheid blijft bizar. Onder of boven doet er niet meer toe. Een scheut limonade krijgt de vorm van een bol en koekkruimels blijven zweven door het interieur. Als je slaapt heb je steeds het gevoel dat je valt. En dat klopt ook, leerde André ons. In een baan om de aarde val je voortdurend, maar je zal nooit kunnen neerkomen.

 

Observatiekoepel van het International Space Station

 

Na de pauze volgde nog die lang gedroomde cruise om de aarde. Zeeën en woestijnen, fantastische wolkenpatronen. Altijd wel ergens bliksem en rond de polen dat groene magische licht dat noorder- of zuiderlicht heet. Onze planeet is een juweel midden in de ijle duisternis.

Een wereld die niet langer onbereikbaar is voor de mens. Maar dat resort op de maan zal voor mij wel altijd een droom blijven.