Een
Nederlands dorp, een stevige wind verroert de bomen. Een bloemenkwekerij.
Hardwerkende en Godvruchtige mensen. Aanzwellende muziek. Flitsen van
Middeleeuwse gravures. Het Laatste Oordeel, het hellevuur.
De
film Knielen op een bed violen, naar
aanleiding van de gelijknamige roman van Jan Siebelink is nog maar net in première
gegaan, maar ik heb de rolprent afgelopen zaterdag al gezien in een Arnhemse
bioscoop, niet ver van de plaats waar zich alles heeft afgespeeld: Velp.
Regisseur
Ben Sombogaart is er in geslaagd een mooie film te maken: sober en ingehouden.
Hoofdpersoon Hans Sievez is vooral menselijk gebleven. Een levenslange
worsteling met de vraag of hij wel ‘goed genoeg’ was voor de Heere, of hij wel behouden zal zijn.
Zelfs op je stervensuur, op de drempel van de Heerlijkheid, kan de satan je nog
wegrukken naar zijn verderfelijke rijk.
Een
kort uitstapje over het wereldwijde web, leert dat dergelijke thuisleesgroepjes
waar Siebelink over schrijft, voortkwamen uit, met name, de bevindelijk
gereformeerde hoek. Men vond dat de Waarheid niet meer in de kerken werd
gepredikt. Zo had je de paauweanen, volgelingen van ds. Jan Pieter Paauwe uit
de eerste helft van de 20ste eeuw. Zij hadden thuisbijeenkomsten en
lazen preken van de oudvaders uit de 17de en 18de eeuw.
Wat
leert mij Knielen op een bed violen? Misschien wel dat het goed is om binnen de
kerk het lekker oneens met elkaar te zijn. Het is tegenwoordig een beetje een
hippe trend om huisgemeentes te stichten, vooral binnen de evangelische wereld.
Los van de kerkelijke structuren, op zondag met een klein groepje bij elkaar
bij iemand thuis of een klein zaaltje.
Ik
misgun het niemand, maar er zit bij zulk soort initiatieven een levensgroot
risico. Lees de roman of bekijk de film.
Wat
is er mis om in een groter kerkverband het lekker met elkaar oneens te zijn?
Het scherpt je, want alleen bij God is Waarheid en dus niet bij ons.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten