Lekker eten met familie en vrienden. Gezelligheid. Bijkomen van alle drukte. Een periode om eens stil te staan bij deze wereld, bij dit leven.
Zomaar wat uitspraken over de Kerstperiode. Helemaal waar en herkenbaar, toch word ik er soms een beetje weeïg van.
Want je leest ook over kerststress, tips hoe om te gaan met lastige (schoon)familie en gefoeter op het heen en weer sjezen tussen Den Helder en Maastricht om alle broers, (schoon)zussen, ouders, oma’s en opa’s te bezoeken die allemaal aanspraak maken op het beste plekje in de agenda.
En hoezo vrede op aarde als christenen zelfs al met elkaar op de vuist gaan in de Geboortekerk van Betlehem, zoals ik vandaag las.
Als het allemaal achter de rug is, kun je er zomaar een kerstkater van overhouden, een
“the party is over” gevoel. Lege flessen op de grond, maar niet meer weten hoe de wijn smaakte. Lampjes die geen licht meer geven, versiering zonder feestgevoel…
De preek van onze predikant tijdens de Kerstnachtdienst was treffend: wat doet God aan de menselijke chaos hier op aarde? Hij stuurt een baby. Een kwetsbaar kind. Alsof God dacht: zo, ga nu eerst maar eens gewoon zorgen voor dit kleine jongetje.
Zo’n boodschap is wezenlijk. Anders wordt Kerstfeest een opgeklopt mierzoet goedje, waar je al snel genoeg van gaat krijgen.