Christenen hebben niet het monopolie op barmhartigheid

Het moet al weer zo’n twintig jaar geleden zijn geweest, dat ik er nog één hoorde en zag: een ouderwetse evangelist. Het was in de Haagse binnenstad. Op een zeepkist riep hij op Jona-achtige wijze op tot bekering. Zo niet dan zouden wij allemaal ten onder gaan.

Het winkelend publiek liep er glad langs heen.

 

Vriendschap

In die tijd was er allang een hele andere vorm van evangelisatie in zwang. Vriendschapsevangelisatie. Word vrienden met een niet gelovige en vertel hem of haar op vriendschappelijke wijze over de Blijde Boodschap. Soms begon de onchristelijke vriend inderdaad te geloven. Op dat moment was de missie geslaagd en kwam het voor dat de vriendschap zoetjesaan weer op een laag pitje werd gezet. Vriendschap is een illusie, een pakketje schroot met een dun laagje chroom…

Inmiddels horen wij niets meer over deze vorm van evangelisatie.

 

Doe goed!

Vandaag de dag wordt ons op het hart gedrukt om niet te veel te zeggen, maar te doen. Laat aan je gedrag, je doen en laten zien dat je christen bent. Doe goed en wees humaan. En zo leggen we elkaar een nieuw en zwaar juk op de schouders, want ja, ook christenen schieten weleens uit hun slof. En bovendien: christenen hebben niet het monopolie op humaniteit en barmhartigheid. Jezus deed weliswaar niet anders, maar tegelijkertijd weten we: het gaat er uiteindelijk niet om of je voorbeeldig en goed geleefd hebt op deze wereld. Jezus is niet gekomen voor de braverikken van deze aarde.

 

Zaaien

Hoe moet het dan wel?

Simpel.

Wees jezelf in je doen en laten, je gesprekken en je zwijgen. Als het om zaken rond leven en dood gaat, merk ik vaak het verschil. Als je gelooft heb je een perspectief over de dood heen. Dat relativeert. Geniet van het leven, maar het hoeft niet met een noodgang, want er is zoveel meer dan dit bestaan.

Vaak weet je ook niet wat jouw positieve gedrag en jouw wijze woorden doen bij een ander. Wij zaaien slechts, maar weten niet altijd van een oogst.