Vrijheid aan de Amstel

Ongeveer een maand geleden liep ik door het zonovergoten Amsterdamse Oosterpark en daar ontkiemde dit blogje over vrijheid.

Vrijheid kent geen muren en verboden. Of toch wel?

Ik kwam langs De Schreeuw, het sculptuur dat werd neergezet ter herinnering aan de vermoorde Theo van Gogh. We kunnen in ons land mening uiten zonder dat een veiligheidsdienst ons achtervolgt. Maar, hoe ver kun je gaan met zeggen wat je denkt?

Ik verliet het park en wandelde langs hoge huizen en door smalle straten met kleine terrasjes en buurtcafés. Er staan borden die de terrasbezoekers er op wijzen om ’s avonds niet te luidruchtig te zijn, want ‘de bewoners willen ook graag slapen.’ Kennelijk kan vrijheid niet zonder regels.

Vrolijk en vrij kabbelde het water door de Amstel. Vanaf de Nieuwe Amstelbrug zag ik het Amstelhotel, Carré en het Stadhuis achterelkaar op één lijn. Boven mij was de lucht oneindig blauw.

Ik besloot naar het Amstelstation te lopen. Onderweg veel woonboten in allerlei kleuren en maten. Kleine tuintjes vol lentebloemen aan de kant.

Berlagebrug. Aan de overkant begint de Vrijheidslaan. Prachtig als een laan naar de vrijheid is genoemd, maar zo was het niet. Van 1945 tot 1956 heette het hier Stalinlaan. Er was immers ook een Churchill-laan en een Rooseveltlaan. Maar ja, Stalin… Hij joeg miljoenen de dood in. Na de Russische inval in Hongarije, werd het daarom Vrijheidslaan.

Het verkeer op de Berlagebrug moest stoppen omdat er een schip naderde en de brug open ging. Rode lichten en slagbomen. Verkeer zonder regels is geen verkeer. Een voetbalwedstrijd zonder spelregels is geen wedstrijd. Leven zonder richtlijnen is geen leven.