Reddeloze planeet

Het is voor de bewoner van de planeet Etwoil uit het Suske en Wiske verhaal "De Dromendiefstal" een uitgemaakte zaak: de aardbewoners zijn achterlijke barbaren. Roofdieren doden om te eten, aardbewoners doden om rijkdom en macht. Na duizenden jaren zijn het nog steeds agressieve holbewoners.

Lambik is het er niet mee eens. Hij zegt: "Wij kiezen intelligente onbaatzuchtige vrome idealisten om ons te regeren. Zij beslissen wat moet gedaan worden."

De bewoner van Etwoil hoont het weg. Mensen maken altijd fouten, de Etwoilers worden geregeerd door een computer. Er is wel een probleempje: op die planeet  bestaan geen dromen meer.

In science fictionverhalen komt het vaker voor. Ergens is een planeet waar ze het beter begrepen hebben dan wij. Daar heerst vrede en harmonie. Wie weet komt er ooit uit het centrum van de Melkweg verlossing van een beschaving die zijn tijd ver vooruit is.

 

Je hebt de onverbeterlijke optimisten die geloven dat het met de mensheid uiteindelijk wel goed zal komen. Kwestie van evolutie. Uiteindelijk zal de vrede en de liefde de boventoon voeren in onze wereld.

Je hebt ook de cynici. Die zijn er vast van overtuigd dat onze aarde spoedig  naar de ratsmodee zal gaan. De mens roeit zichzelf uit, over pakweg tien miljoen jaar zul je nauwelijks nog een spoor van onze beschaving tegenkomen. Wij zullen vergeten worden terwijl de aarde zijn ontelbare rondjes zal blijven draaien om een zon die ooit zelf zal doven.

Ik geloof niet in een Messiaans volk uit het centrum van de Melkweg.

Ik geloof er niets van dat de mensheid uit zichzelf vrede en liefde zal vinden.
Ik geloof evenmin in een totale vernietiging van de aarde en dat we van zijn bewoners nooit meer iets zullen vernemen.

Dit is nu precies waar het met Kerst over gaat. Op onze reddeloze planeet werd ooit, heel gewoon en bescheiden, een Kind geboren. Het is het begin geweest van iets dat we zelf nooit bedacht zouden hebben. Het is het begin van een hele nieuwe wereld, een totaal nieuw begin voor ieder van ons.