Als
het vliegtuig het uiterste zuidwesten van Engeland heeft verlaten en Ierland
rechts heeft gepasseerd, rest slechts het Grote Blauw van de Atlantische
Oceaan. We koersen verder naar het zuidwesten, naar stukken land tussen Europa
en Amerika.
Blik over het eiland Sao Miguel |
Zo’n
25 jaar geleden hield ik een presentatie op mijn opleiding over Atlantis. De
titel van mijn lezing luidde: Atlantis: verzonken of verzonnen continent. Je
moest er een kleine tentoonstelling aan wijden. Ik weet nog dat ik een kilo
zand van het Scheveningse strand mee de tram in nam en daar een ‘zeebodem’ van
vormde, samen met een muurtje van oude bakstenen. Tijdens mijn verhaal begon ik
bij Plato en eindigde ik bij het mythische gegeven van een paradijselijke
wereld die door hoogmoed en decadentie ten onder ging. Aardbevingen en
vloedgolven die een einde aan een beschaving maakten.
Ver
weg, ergens boven het midden van de oceaan, zet ons toestel de daling in. De
onmetelijke watervlakte komt steeds dichterbij. En dan ineens is er land in
zicht. Diepgroene eilanden met grijze stranden. Hoge vulkanen gehuld in wolken.
Dorpjes en stadjes langs de kust.
Wetenschappers
hebben tot nu toe geen spoor van Atlantis gevonden. Rond de Azoren zijn geen
antieke ruïnesteden blootgelegd, de zeebodem toont geen restanten van een tsunami.
Wel is er heel veel vulkanisme.
De
eilandengroep, die bij Portugal hoort, is een waar vakantieparadijs voor mensen
die van exotische natuur, knusse dorpen en stadjes houden. Het regent er vaak zodat
het landschap van golvende weilanden en oude muurtjes aan Ierland doet denken. De
wouden in het binnenland hullen zich in een geheimzinnige mist. Als de zon
echter doorbreekt, kleurt de zee zich op zijn aller-blauwst. Koud is het er
nooit, vandaar dat je bananenbomen tegenkomt en zelfs theeplantages.
Alomtegenwoordig zijn echter de hortensia’s die er ooit in de 19de
eeuw zijn geïntroduceerd.
Kortom:
een landschap waarvan sommigen zeggen: ‘zo zag Atlantis er misschien uit.’
Misschien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten