Vierentwintig uur Parijs

Ik was vijftien en nog nooit in het buitenland geweest. Hoogstens had ik een grenspaal bij Eijsden, diep in Limburg, aangeraakt. Mijn ouders kozen altijd voor een bungalow ergens op de Veluwe of Drenthe. Het waren mooie vakanties waarin we veel fietsten.

Maar toen de Franse lerares op de middelbare school voorstelde om met de klas naar Parijs te gaan, ook al was het maar voor vierentwintig uur, zei ik daar geen nee tegen.

Zaterdag 14 april 1984 was het moment, afgelopen zondag dus precies 29 jaar geleden.

Rond een uur of vijf in de morgen vertrokken we per touringcar vanaf het Delftse station en gingen nogal omslachtig op weg. Mensen ophalen in Schiedam, mensen ophalen in Hoogvliet, de tweede chauffeur laten opstappen ergens in Brabant.  En in België weer de snelweg af om ergens in een Vlaams dorpje koffie te drinken. Maar ja, de busmaatschappij was spotgoedkoop, we namen het op de koop toe. En wat gaf het, ik was in het uitgestrekte Buitenland.

 

Parijs kieperde mijn wereldbeeld omver. Nederland - met dorpjes als Amsterdam en Rotterdam - verkneuterde totaal bij de aanblik van deze onmetelijke metropool. Brede stampvolle boulevards, drukke winkelstraten, monumenten, paleizen, een netwerk van metrolijnen.

Je zag alleen de highlights op zo'n dag. Sacré Coeur, Montmartre, Pompidou, Notre Dame en, als letterlijk hoogtepunt, natuurlijk de Eiffeltoren.

Ik zie me nog naar de verlichte Eiffeltoren staren, terwijl verkopers liepen te leuren met lichtgevende hoofdbandjes en mechanische vogels. Een klasgenoot had in een warenhuis dure parfum op haar pols laten spuiten. Ik mocht ruiken. "Dat is Paris Paris," zei ze gespeeld zwoel. Boven op de Eiffeltoren rook ik haar Parijse parfum nog.

En toen we om twaalf uur 's nachts op een terrasje nog wat dronken, stelden we vast dat het er nog even druk was als overdag. Helaas moesten we de bus weer in, op weg naar huis.

Pas in 2003 zou ik de Franse hoofdstad opnieuw zien. Toen een hele week. Want wil je een stad echt goed leren kennen, moet je er op z'n minst wakker worden.