Het verzinnen van een andere wereld

Het schrijven van fantasy / science fiction vergt een hele andere voorbereiding dan het maken van een op de werkelijkheid gebaseerde roman.  Daten met God en Gewenst Leven speelden gewoon in Nederland af, omstreeks deze tijd of misschien een jaar of 20 geleden, maar bij mijn fantasieën over de planeet Tumerald ben ik bezig een hele andere wereld te verzinnen.

Een groot Yellowstone

De buitenaardse beschaving is ontstaan op een grote maan die rond een Jupiter-achtige gasreus draait. Dat heeft consequenties: de getijdenwerking is er veel heviger dan op aarde. Er zijn zeeën, maar het verschil tussen eb en vloed is enorm waardoor de meeste steden niet aan zee liggen. De vulkanische activiteit is groot, waardoor die hele wereld een groot IJsland of Yellowstone is. Daardoor zien de gebouwen er heel anders uit. Aardbevingbestendige ronde, organische vormen en als de bodem trilt dan scheuren er geen muren, hoogstens drilt je huis zoals een pudding.

Geen fossiele brandstoffen

Er heerst een natuurlijk broeikasachtig klimaat op Tumerald. Fossiele brandstoffen ontbreken. Steenkool, gas en olie: het is er niet, misschien moet het nog ontstaan en leven ze nog in het Carboon. Brandstofmotoren zijn daarom nooit uitgevonden, maar de biotechnologie staat op een zeer hoog niveau. Men heeft dieren zo genetisch gemanipuleerd dat ze ‘verkeersdieren’ gebruiken om mee te reizen over land of in de lucht. Energie verkrijgen ze via geothermische centrales, bliksemtorens of opvangcentrales van kosmische straling. Daar worden kristallen opgeladen waarin je energie kan op slaan. Er zijn dus geen elektriciteitsleidingen, maar je koopt gewoon energiekristallen die je overal mee naar toeneemt.

Stuur me een oogwenkje

Smartphones? Toch een beetje primitief. Op Tumerald heb je oogjes. Knikkervormige doorzichtige bolletjes waarmee je oogwenkjes kunt versturen of oogcontact op afstand kunt onderhouden. Ook gedachten kun je op die manier overbrengen. Zo’n bolletje kan toch wegrollen? Kun je proberen, maar het stuitert net zo hard weer naar je terug, gewend als het is aan je feromonen.

Reizen via een andere dimensie

De grootste prestatie van Tumerald is dat ze interstellaire ruimtevaart kennen. De ontdekking dat ons universum meerdere dimensies kent, had verregaande gevolgen. Via een andere dimensie zijn vele zonnestelsels snel binnen handbereik zonder rekening te houden met de beperking die de lichtsnelheid met zich meebrengt. Op die manier ontdekten ze ook ons. Ze hebben ons een tijdje geobserveerd en kwamen toen tot de conclusie dat wij wilden waren. Bloeddorstige primitieven. Hoog tijd om ons wat beschaving bij te brengen…

De volgende keer wat meer over de cultuur, politiek, religie en de hoofdpersonen van mijn verhaal.

De originele nep van Las Vegas

De highway is een eindeloze zwarte strook door een zinderend desolaat land. Je weet niet meer hoelang je al ‘on the road’ bent, maar ineens zie je een stad aan de horizon verschijnen. Staat daar de Eiffeltoren? Je ziet New Yorkse wolkenkrabbers, een Egyptische piramide… Nee, dit is geen fata morgana. Je nadert de meest bizarre stad op aarde… Las Vegas!

Las Vegas

Al weer meer dan elf jaar geleden bezocht ik de meest krankzinnige vakantiebestemming die er bestaat. Je kunt er een fortuin bij elkaar gokken, maar ook alles verliezen. Hier heerst het kapitalisme in zijn meest rauwe vorm. Niets is er te gek. Om toch een beetje van het imago ‘Sin City’ af te komen vond het lokale bestuur in de jaren ’90 van de vorige eeuw dat Las Vegas niet uitsluitend gokstad moest zijn. Gezinnen met kinderen waren er ook welkom. Wie denkt dat daar ethische motieven aan ten grondslag lagen, heeft het mis. Omdat er meer staten in Amerika overwogen  het gokken te legaliseren, moest de stad wel andere bronnen aanboren en zo werden er gigantische themahotels langs The Strip uit de grond gestampt. Geld speelde totaal geen rol. Parijse straten werd nagebouwd inclusief de Arc de Triomphe en een iets lagere Eiffeltoren dan het Franse origineel. Caecars Palace overtreft het oude Rome, The Mirage toont een namaak vulkaanuitbarsting en in de grote vijver voor het Bellagio dansen de fonteinen. Elvis leeft er nog: het ‘Viva las Vegas’ is niet meer uit je trommelvliezen weg te slaan.  

Het toppunt is The Venetian. In het hotel is een compleet Venetiaans grachtenstelsel gebouwd, inclusief gondeliers. Lange tijd was The Venetian dan ook het grootste hotel van de wereld.

Macau

Zoals te verwachten hebben de Chinezen dat record verbroken. Macau, ooit een Portugese kolonie, is nu een speciale bestuurlijke eenheid binnen het grote Chinese rijk en een goklustige buur van Hongkong. Hier bouwen de ijverige Aziaten Las Vegas na! Op plaatjes zie je alweer een Eiffeltoren, dansende fonteinen en The Venetian, maar dan nog veel groter. Datgene wat de Amerikanen van de Europeanen nabootsten, wordt weer gekopieerd door China.

Ach, geef mij maar die ouderwetse fake, de originele nep van Las Vegas.

Toch is The Venetian in Macau nog niet het grootste commerciële gebouw ter wereld. Dat is nog altijd…. onze Bloemenveiling in Aalsmeer.

Holland First!

Het Koninkrijk is als een mammoetboomzaadje

De komende weken staat onze kerk stil bij de betekenis van ‘het Koninkrijk van God’. Wat bedoelt Jezus precies als hij het over dat Koninkrijk heeft? Het mag duidelijk zijn dat die ‘staatsvorm’ totaal afwijkt van de staatsvormen die we vandaag de dag kennen.

Jezus vergelijkt die nieuwe wereldorde met een mosterdzaadje: het begint klein, maar groeit uit tot een kolossale boom. Het is een beetje lastig voor te stellen omdat wij mosterd associëren met een gewas op een akker en niet met een boom. Er zijn Midden-Oosterse varianten die wel aan dat beeld voldoen, maar vorige week, stuitten we tijdens een winterwandeling op een treffender voorbeeld: de mammoetboom. In het park staan kleine exemplaren; ze worden hoogstens zo’n 30 meter hoog. Heel wat anders dan de grote broers in Californië, die bijna 100 meter kunnen bereiken. De zaadjes die deze reuzen produceren zijn zo minuscuul als stof. En toch kan er een boom uit groeien die zo hoog wordt als een kerktoren en duizenden jaren mee kan gaan. Daarnaast razen er dikwijls bosbranden door de mammoetwouden. Sterker nog: de bomen hebben regelmatig een flinke bosbrand nodig om sterker te worden.     

Daar lijkt het Koninkrijk van God dus op: iets dat zeer gering begint, maar uitgroeit tot iets kolossaals en duurzaams. Het is nu nog niet voltooid. Sommige christenen menen van wel. Als je maar een groot geloof hebt en heel veel bidt, wordt je niet ziek en heb je een succesvolle carrière. Waanzin.

Anderen veronderstellen dat dat hele Koninkrijk iets van de toekomst is. Maar, het is al begonnen, de bomen groeien gestaag, vallen nog niet op.

We leven wat dat betreft in een tussentijd. We zien al een glimp, we weten echter dat de boom zijn hoogte nog lang niet heeft bereikt.

De toekomst van vroeger

Nu er weer een nieuw jaar is begonnen, is het altijd aardig terug te blikken naar de toekomst uit het verleden.

Video verslaat boekenkast

In het prentenboek Hoe zit dat in elkaar (1972), dat ik als kind bijna stuk las, gaat het  laatste hoofdstukje over de toekomst. De schrijvers slaan aan het fantaseren: toekomstige steden zullen door grote doorzichtige koepels worden overdekt zodat het altijd mooi weer is. Regen en gesmolten sneeuw worden opgevangen en voorzien de toekomstige stadsbewoners van drinkwater. Televisie, telefoon en grammofoon worden één communicatieapparaat. Wat dat laatste betreft: onze smartphone lijkt daar inderdaad op.

Er wordt ook voorspeld dat de boekenkast in de toekomst passé zal zijn. Dan hebben we alleen nog maar videotapecassettes.

Tja… die boekenkast staat er nog steeds en de video is inmiddels rijp voor het museum. In 1972 wisten ze natuurlijk nog niets af van internetsites, YouTube, e-readers.

Petronas Towers te Kuala Lumpur, Maleisië. Beslist futuristisch.

Onsterfelijk uit de vriezer

In de Kijk van maart 1977 staat een artikel over het invriezen van mensen. Als je in de toekomst ongeneeslijk ziek wordt, is dat niet langer meer een probleem. Je laat je eenvoudig invriezen en ze ontdooien je wel weer als het medicijn voorhanden is. Het artikel was er al uiterst kritisch over, maar nog steeds spreekt dat invriezen tot de verbeelding.

Interstellair ruimteschip. Verre toekomstmuziek.

Wandelingetje op Mars

De Spectrumatlas van de maan (1969) eindigt met Mars. Met de maanlanding nog vers in het geheugen was het voor de schrijvers eigenlijk een uitgemaakte zaak dat Mars spoedig zou volgen. In de jaren ’80 wandelden de eerste astronauten op de rode planeet.

Uiteindelijk worden er buitenaardse bases gebouwd waar mensen permanent, in toerbeurt, zullen verblijven. Eerst in een baan om de aarde, daarna op de maan en tenslotte gaan we wonen op Mars.

Het International Space Station (ISS) is al een tijdje een feit. Maar ja, de maan en Mars?

De toekomst van vroeger, het blijft grotendeels fantaseren.

Het kleine Peruaanse kerststalletje

Elk jaar staat het er weer: het kleine kerststalletje uit Peru. Op de laatste dag in dit Zuid Amerikaanse land, bezochten we de hoofdstad Lima. Lima is een onafzienbare verzameling sloppenwijken op dorre heuvels aan zee, maar het centrum is monumentaal en staat op de UNESCO werelderfgoedlijst. In de kathedraal was een verzameling kerststallen tentoongesteld.

Op de luchthaven kochten we – heel onromantisch – nog een souvenir: dat was dat tafereeltje in de stal. Jezus lijkt er al een tiener en de herders brengen een aardappel en een maiskolf mee. Tussen de os en de ezel lijkt een vicuña te zitten; een lama-achtige. Het verhaal past zich aan de omstandigheden aan. Bij ons zingen we over een winternacht, daar spelen plaatselijke zaken een rol.

 

Over kerststallen gesproken: het kan nog kleiner: in een paddenstoel. Je kunt hem in de boom hangen. Kerst in de meest simpele vorm. Vader, moeder, kind. Ster boven het kind, dus een héél bijzonder kind…

 

 

Er gaat een licht op voor de wereld

Zonder licht is het stikdonker en zul je af moeten gaan op je gehoor of de tast.  In de Bijbel wordt LICHT dan ook heel vaak als metafoor gebruikt en kun je er prima een Bijbelstudie over houden. Een avond die begon in het duister omdat we de lichten hadden uitgedraaid.

Is duisternis per definitie eng of slecht? God schiep dag en nacht en het was goed. Er is niets mis met de nacht; we hebben het donker nodig om in slaap te kunnen vallen. De natuur heeft rust en afwezigheid van licht nodig.

Maar, licht geeft ons oriëntatie. Toen het volk Israël door de woestijn trok was Gods aanwezigheid overdag aanwezig in de vorm van een wolkkolom, ’s nachts werd het een vuurkolom. Tijdens het Loofhuttenfeest wordt die periode in de woestijn weer beleefd.

In Jezus’ tijd werd de Tempel te Jeruzalem prachtig verlicht door zevenarmige kandelaren. Het licht was van verre te zien. Jezus trekt een vergelijking met Zichzelf: Ik ben het Licht der Wereld. Door de lichtende Jezus kun je God zien, je naaste en de weg die je moet gaan. Licht heeft een ontdekkende functie en maakt ook kwetsbaar: alles komt aan het licht.

Wij mensen zouden als manen moeten zijn. We ontvangen het Goddelijk licht en reflecteren het. Vaak proberen we zelf een lichtbron te zijn, maar dat faalt jammerlijk. We steken, als het ware, de boel in de fik. Zetten onze wereld in lichter laaie.

Als we Jezus als het Licht voor de Wereld erkennen, mogen wij schitterende manen zijn.

Advent: het begint klein

De Adventskaarsjes branden weer. Kleine vlammetjes die vooruitwijzen naar het grote Licht.

Woorden schieten vaak te kort en zeggen niet altijd zoveel. Daarom spreken symbolen, zoals die kaarsvlammetjes, meer aan. Het begint allemaal klein, maar groeit uit tot iets enorms. Het kleine bergstroompje wordt een rivier, een zachte bries een machtige storm, een klein zaadje heeft de potentie een woudreus te worden. Een baby, een hulpeloze zuigeling, wordt een volwassen mens.

Dat is Advent. Verwachten, maar ook geduld hebben. De predikant sprak daar gisteren in de kerk nog over: geduld. Hij begon zijn preek met zwijgen, een beetje voor zich uit staren en een slok water nemen. Wanneer begint-ie eens…? Een oefening in geduld.

Een kampvuur moet je goed opbouwen, het jonge plantje water geven en voldoende licht. Het bergstroompje mag niet teveel obstakels krijgen en als dat toch het geval is, snijdt het water er zich wel doorheen, maar dat duurt talloze generaties.

Uiteindelijk is de baby volgroeid.

Het Kerstkind werd een volwassen Mensenzoon.