De Psalmen-blues

Op de site CVandaag stonden onlangs enkele uitspraken van U2 zanger Bono. Hij voelde zich verwant met singer songwriter David. In de Psalmen komen alle aspecten van het leven voor: de negatieve en de positieve dingen.  "Het is heel belangrijk voor een christen om eerlijk te zijn tegenover God. God is veel meer geïnteresseerd in wie je bent, dan wie je wilt zijn."

Ik vond het een mooie uitspraak. Hoeveel mensen verzuchten niet: "Ik zou er eigenlijk veel meer aan moeten doen. Meer bidden, meer Bijbellezen, maar het komt er maar niet van. Druk druk druk, weet je wel." We zijn te veel bezig met wie we zouden willen zijn.

Ik bespeur het ook bij het zingen van Opwekkingsliederen. Een hoog 'de lucht is altijd blauw gehalte', een soort geestelijk fastfood misschien?
Wat dat betreft zijn de Psalmen een stuk eerlijker. Enkele voorbeelden:

Zolang ik zweeg teerden mijn botten weg,

kreunend leed ik, de hele dag.

David gaat gebukt onder zijn misstappen.

Mijn ogen zijn dof van ellende,

ik roep u aan HEER, elke dag...

Woede, angst, verdriet, verlangen, maar ook uitzinnige vreugde vind je in de Psalmen. Niet alleen de jubelstemming, ook de uiterste ellende, de blues. Of zoals het citaat van zanger Leonard Cohen in het novembernummer van de Nieuwe Koers:

There is a crack, a crack in everything

That's how the light gets in.

De Psalmen bezingen de barsten en scheuren van het leven, maar ze vangen daardoor wel het Licht.

Voortaan alleen Psalmen zingen dus. Ach, nee. Er is niks mis met een daverend praisenummer. Bovendien - als ik Psalm 150 zo bekijk - hadden ze destijds een compleet orkest opgetrommeld. Hoorns, harpen, lieren, snaarinstrumenten, tamboerijnen, fluiten, bekkens, cimbalen. En er werd gedanst.

Ideetje voor een kerkdienst: een authentieke uitvoering van de Psalmen.