Totaal aantal pageviews

vrijdag 28 maart 2014

Met je koffer dwars door Rome


Sciopero!

Rome heeft twee metrolijnen, uitstekend bus- en tramverkeer, maar als dat allemaal niet rijdt vanwege een algemene staking, heb je toch een probleem.

We waren er al voor gewaarschuwd door de verhuurster van ons appartement, ruim een kilometer ten noorden van Vaticaanstad. "Take a taxi from Ciampino Airport," was het advies. Ik zag het al voor me. Verstopte wegen, Italiaanse chaos en een snel stijgende taximeter.

Piazza del Popolo
 

Tijdens de vliegreis kon je echter kaartjes kopen voor particulier busvervoer naar Termini, het gigantische centraalstation van Rome. Dat ging uitstekend, de bus vertrok op tijd en binnen drie kwartier had Rome ons omsloten. Drukke straten, kolossale kerken, drommen mensen bij bushaltes. Zou het dan toch rijden? De enkele stadsbus die we zagen oogde opvallend leeg. Dat klopte niet. Dit wees op sciopero.

Inderdaad. Bij Termini waren de toegangspoortjes tot de ondergrondse met traliewerk afgesloten. Er zat niets anders op dan te lopen. De koffers wogen zo'n elf kilo, maar er zaten wieltjes onder en de zon scheen. De fonteinen lachten ons toe.

Ik had van tevoren de route al uitgestippeld. Vijf á zes kilometer, het moest te doen zijn.
Onze koffers ratelden als antieke Romeinse karren over de klinkers, losse tegels, tramrails. We omzeilden talloze geparkeerde scootertjes, snelle voetgangers en daar waar geen stoplichten waren staken we de straat maar pardoes over, in de hoop dat de auto's voor ons stopten. Zebrapaden bleken geliefde parkeerplekken te zijn van stijf tegen de stoep geplaatste automobielen. Smalle trottoirs, hellende trottoirs. Hoe doen rolstoelers dat hier? En mensen met kinderwagens?

 

Onderweg beeldengroepen en waterpartijen, abrikooskleurige gevels, kerken met heiligen en apostelen tegen de façades. Piazza di Spagna, Piazza del Popolo, een brug over de Tiber, lange boulevards door negentiende-eeuwse woonwijken en eindelijk de flat waar ons appartementje al op ons wachtte.   

De verhuurster was er niet meer, maar een oom die louter Italiaans sprak. En toch konden we hem wel min of meer begrijpen, of hoopten we maar dat we hem begrepen.

We hadden Rome al een beetje veroverd.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten