Soms hoeven voorwerpen niet echt verloren te zijn. Ik heb wel eens dat ik iets vind dat ik niet eens kwijt was. Toch komen dan de herinneringen weer. De afgelopen tijd vond ik dingen waarvan ik dacht: ach, dat heb ik ook nog.
Mijn eerste kinderschoentje bijvoorbeeld. Of een dominospel die ik ooit als kleuter kreeg. Dia's van een voorbije vakantie. Door alle digitaliseringsmogelijkheden van tegenwoordig zou je het bijna vergeten zijn: een groot scherm in de huiskamer, de lichten uit en met z'n allen gezellig dia's kijken.
Een ansicht van mijn ouders. Groeten uit Lunteren. Ze logeerden in Hotel de Werelt. De zomer van 2003? Veel ouder zijn tijdschriftjes die ik zelf ontwierp en schreef. Wereld noemde ik het wetenschappelijke magazine. Na een paar nummers doopte ik het blad om in WODEL (Wetenschap Onderzoek Doe En Leerblad). Bestaat het monster van Loch Ness? kopt de Wereld van april 1981. Ik was toen twaalf. En natuurlijk ging het over de Space Shuttle die rond die tijd gelanceerd werd.
In de WODEL van maart 1982 een depressief artikeltje over het einde der tijden: milieuvervuiling en een atoomoorlog. We mogen blij zijn als we het jaar 2000 halen. Wat een 'doemdenken' voor een jongetje van dertien. Maar ja, het waren de jaren van de Koude Oorlog, No Future en De Bom van Doe Maar.
Na dertien nummers hield ik het tijdschriftschrijven voor gezien.
En ik vond nog een plattegrond van een zelfverzonnen dorp waarin ik wel had willen wonen. Wanneer getekend? 1980? Het ligt vlakbij bossen, duinen en zee. Verbonden met een snelweg en een spoorlijn. Opvallend zijn de vele kerken in mijn dorp: drie Hervormde, drie Gereformeerde en twee Rooms Katholieke kerken.
Een paar verloren voorwerpen en een wereld aan verhalen gaat open.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten