De stem van het water

Ik heb al behoorlijk wat van de wereld gezien, maar Nederland blijft voor mij een fascinerende thuishaven. Een overvol land? Ja, de woestijn van Namibië is wel wat anders, maar je bent onze hoofdstad nog niet uit of de weidse polders ontvouwen zich voor je. Ik moet dan altijd aan het gedicht van Hendrik Marsman denken: Herinnering aan Holland. Denkend aan Holland zie ik brede rivieren... Maar hij dicht ook over de geweldige ruimte waarin boerderijen zijn verzonken, verspreid door het land.

De jachthaven van Monnickendam. De harde wind maakt muziek met touwen en masten. Het wil vandaag niet zo met de zon en weer moet ik aan Marsman denken: de lucht hangt er laag en de zon wordt er langzaam in grijze veelkleurige dampen gesmoord. Met windkracht zeven is het niet verstandig om uit zeilen te gaan. We zien een waaghals - klaar om de zeilen te hijsen - toch langs varen, de Gouwzee op.

Terug naar Amsterdam, naar het Scheepvaartmuseum. Prachtig opgeknapt na de renovatie. Natuurlijk is de replica van het VOC-schip een absolute trekker. Vroeger bevoeren dergelijke schepen de wereldzeeën, vandaag komt de wereld hier. De interactieve zwerftocht door de Gouden Eeuw is vooral voor kinderen heel leuk. Daarnaast kun je eeuwenoude globes bekijken, talloze scheepsmodellen, scheepsornamenten, schilderijen van zeegezichten en navigatieapparatuur.

We hadden een sompige moerasdelta kunnen blijven, een reusachtig waddengebied met landinwaarts venen en bossen. Ook heel apart, maar dat werd het niet. We zijn een drooggemalen zeevarende natie geworden. We proberen respectvol met dat water om te gaan, want - om in Marsman-termen te blijven - in alle gewesten wordt de stem van het water met zijn eeuwige rampen gevreesd en gehoord.