Het
worden er steeds minder die ’t hebben meegemaakt.
Mijn
ouders waren jong toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak. Mijn moeder maakte het
bombardement op Rotterdam mee, mijn vader moest zich verbergen voor de razzia’s.
Mijn
beide ouders leven niet meer.
Wat
bijvoorbeeld vergeten dreigt te worden zijn de vele spotliedjes en cynische
uitdrukkingen die toen – dikwijls mondeling - de ronde deden. Het internet
heeft wat dat betreft geen best geheugen. Hier en daar vind je wat. Op de site
van het Verzetsmuseum kwam ik iets tegen en ik moest gelijk weer aan mijn
moeder denken.
Hitler
op z’n Japans is Foetsimoeti, op z’n Russisch: Slarottimof.
Rijkscommissaris
Seyss-Inquart werd steevast Zes en een Kwart genoemd.
Uit
mijn geheugen diep ik rijmpjes en grappen op die mijn moeder feilloos kon declameren.
Over
de bombardementen:
Rustig
kom ik aangevlogen en laat mijn bommen los.
En
roep ‘Laat-ie fijn zijn!’ En morgen kom ik weer!
Mop
over de verplichte verduistering van steden om geallieerde vliegtuigen te
verwarren:
Waarom
dragen alle Duitse jongetjes zwarte broekjes?
Alle
reetjes moeten verduisterd zijn.
Over
Hitler:
Sich
Heil!!
Hitler
in de teil
Zeven
minuten kopje onder
En
’t is uit met dat gedonder.
Het
worden er steeds minder die ’t hebben meegemaakt en daarom moet het
opgeschreven worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten