Nostalgisch Tachtig

Een week over de Jaren Tachtig op Radio 2 en onwillekeurig reis ik weer terug naar mijn middelbare schooltijd. Weer nostalgisch zwelgen naar de tijd van videorecorders en Rubik-kubussen. De smartphone bestond nog niet, toch liep je wel met een plat apparaatje in je hand, maar dat waren computerspelletjes: monstertjes in een labyrint bestrijden of aapjes die bananen moesten vangen.

De muziek blijft je altijd bij. Michael Jackson met Thriller, U2 met In the Name of Love. Tijdens schoolavonden knalde de meidengroep Bananarama of de Noorse  jongens van A-Ha uit de speakers. En als Live is Life van Opus voorbij kwam, bleef niemand meer zitten.  

Persoonlijk had ik weinig met Madonna. Ik vond Kim Wilde veel beter dan de vermeende Queen of Pop. Kim was knapper, haar muziek steviger.

 

De Jaren Tachtig, dat was ook de tijd dat ik voor het eerst naar het Flevofestival ging, de rockformatie Petra hoorde (This means war!!) en er hele discussies op de jeugdvereniging werden gevoerd over popmuziek. We hadden een spreker uitgenodigd die een verhandeling hield over omkeermuziek, of backwardmasking. Als je de muziek omgekeerd afspeelde hoorde je er satanische teksten in. Hij liet voorbeelden horen, maar zelfs met een flinke dosis fantasie lukte het niet om er iets zinnigs in te horen.

Discussie over populaire muziek zal in elke generatie wel blijven spelen. "Why should the devil have all the good music?' zong Larry Norman al op Flevo.

Het was op de drempel van de jaren '90 dat een jongen hele enthousiaste verhalen had op onze jeugdvereniging: "Ik ben nou toch in een tent geweest, joh. Daar draaiden ze muziek met supersnelle beats. Ik kon niet meer ophouden met dansen."

Een nieuw muziektijdperk was geboren. En weer nieuwe discussies.
 

De Eighties. Van brugpieper tot student.

Nederland werd Europees kampioen en de Muur in Berlijn viel.
Het was een mooie tijd.
En nu weer terug naar de onze.