Het einde van het Flevofestival

"Het nieuws sloeg in als een bom," is misschien wat overdreven gezegd, maar een klein bommetje was het toch wel: het Xnoizz Flevofestival stopt.

Er komt wellicht wel weer wat anders, maar na 35 jaar is 'flevo' historie. Ik pas met mijn 44 jaar niet meer echt in de leeftijdscategorie, maar in 1987 was dat wel anders. Hoewel het christelijke muziekfestival ooit in Zeeland begon en toen 'Kamperland' heette, streek het in de jaren '80 neer in de weidse Flevopolder en die eerste keer reisde ik dan ook met de Delftse Gereformeerde Jeugdvereniging naar het terrein naast de Flevohof.  (Ja, er bestond toen nog een Flevohof.)

Drassige kampeerterreinen, modderige paden naar geïmproviseerde toiletten, lange rijen voor de douche. Maar de spanning steeg toen de countdown over het festivalterrein schalde. Met zijn allen naar het Hoofpodium. Dreunende bassen, gillende gitaren: Geoff Moore (nooit eerder van gehoord) opende flevo met een knallend rockconcert. De geur van hotdogs en gemaaid gras, muziek tot diep in de nacht. Ik had mijn 'Woodstock' gevonden.

Ik maakte kennis met de wereld van gospelmuziek of relipop. De gevoelige muziek van Charlotte Höglund, de symfonische rock van Petra en Greg X. Volz. De mondharmonica van Buddy Greene in 'country style', maar ook de scheurende heavy metal van Messiah Prophet.

Het Flevototaalfestival was meer dan muziek alleen: overdag waren er lezingen en theatervoorstellingen, je kon sporten of chillen, alleen heette dat nog niet zo. Na vier dagen was je eigenlijk helemaal kapot, maar een enorme ervaring rijker.

Flevo maakte één en slechtte gereformeerde muren, hervormde hekken of wat voor kerkelijke barrières dan ook. En je kwam altijd weer oude bekenden tegen.

Een fotoboek, een dubbel-elpee en een stapeltje 'flevokranten' heb ik nog altijd liggen, maar de herinneringen zullen nooit meer weggaan. Twee jaar geleden was ik er voor het laatst voor een dag: inmiddels was Xnoizz aan de plas bij Bussloo neergestreken.

Xnoizz Flevo houdt op, maar misschien moet er ook iets totaal anders worden georganiseerd: geen christelijk Pinkpop of evangelisch Lowlands meer, maar kleinschaliger en uniek. Gewoon weer terug naar de straat. Om met de rockformatie Petra te spreken:

We gotta take this message back to the street!