Volg de gele streepjes

Misschien is dat de reden waarom zoveel Nederlanders naar Frankrijk met vakantie gaan: het land is relatief leeg en oogt niet zo aangeharkt en af. Precies het tegenovergestelde van ons land. Bovendien is het er - over het algemeen - beter weer en met een afwisselend landschap, eeuwenoude steden en een voortreffelijke keuken is het plaatje natuurlijk compleet.

De Nederlandse natuur staat vol met houten paaltjes waarvan de kop allerlei kleuren kan vertonen. Volg de paaltjes met een bepaalde kleur en je loopt een wandeling.

In Frankrijk zijn het slechts verfvlekken, vaak geel, rood of blauw. Een wandeling heeft daardoor vaak iets weg van spoorzoekertje. Want is er nu een geel streepje op dit rotsblok te zien, zodat we op de goede weg zijn, of is het toch korstmos? Vaak waren de gekleurde merkjes op stenen, bomen, elektriciteitshuisjes of telefoonpalen wel goed te zien. En zag je een kruisje, dan wist je dat je dat pad niet moest in slaan.

Maar toch ging het af en toe mis. In de buurt van het dorp Siran liepen we door een betoverend mooi pijnboombos. Tussen de stammen bloeiden talloze roze bloemetjes en overal zag je brokkelige muurtjes die onthulden dat hier lang geleden akkers moeten zijn geweest. Het kronkelige weggetje kwam uit op een brede asfaltweg. Volgens het routekaartje moesten we die slechts 100 meter volgen en dan weer rechtsaf de akkers in. Pad één verdween in een wijngaard, pad twee leek helemaal geen pad te zijn. Je kwam op een stenig plateau die eindigde bij een afgrond.

 

 

En zo waren we het spoor bijster. Nergens gele streepjes meer te bekennen. Er zat niets anders op dan de asfaltweg verder te volgen tot het punt waarop de route die weg opnieuw zou kruisen. En eenmaal op die plek besloten we de route andersom te volgen. Dan zou namelijk blijken waarom we even daarvoor de mist in gingen. Een sportief traject dat op een gegeven moment dwars door een beek leidde. Van steen tot steen bereikten we de andere oever. En waar kwam dit pad dan uit? Op diezelfde brede asfaltweg als daarnet, maar dan honderden meters zuidelijker dan op het punt waar we de weg kwijtraakten.

En zo bleek dat we al aan het begin verkeerd waren gelopen. Dat schitterende pijnboombos, daar hadden we volgens de route ook helemaal niet doorheen moeten lopen.

"En als je ooit je weg verliest," een flard Koningslied waaide voorbij. Soms is het helemaal niet erg je weg te 'verliezen'. Je komt nog eens op mooie plaatsen.