Schapenkinderen

Lente betekent lammetjes kijken. Nicolien en ik gingen onlangs met onze nichtjes Liesbeth en Willemijn de jongste generatie schapen bewonderen.

Liesbeth vertelt haar zusje dat mannetjesschapen rammen heten en vrouwtjes ooien. Ondertussen maakt ze foto's van de kudde met haar nieuwverworven mobieltje.

"Wij zijn mensenlammetjes," zegt Willemijn.

"Ja doei, ik ben geen lammetje meer," vindt Liesbeth.

Het valt op dat 'het lam' ook veel in de Bijbel voorkomt. Bloed van een geofferd lam wordt tijdens de Uittocht uit Egypte aan de deurposten van de huizen van de Israëlieten gestreken, zodat de verderfengel daar langstrekt. Jezus wordt het Lam Gods genoemd. Hij noemt zichzelf de Goede Herder, maar Hij verkoos een lam te zijn: symbool voor onschuld en weerloosheid. Het evangelie van de schaapskooi. Want een tijger, een draak of een stier: dat zou pas een stoer symbool voor een godsdienst zijn. Zo niet het christendom.

 
Blaffende honden rennen door het weiland en drijven de schapen en lammetjes naar de kooi. De herder houdt toezicht en bekommert zich om de kleine beestjes die achter raken.
's Nachts wordt het koud, maar de kudde zal de schapenkinderen warm houden tot de nieuwe morgen.

De lente is blauw

Vanmorgen om kwart over zes nog iets gemerkt? Iets opvallends? Op dat tijdstip is officieel de lente begonnen!

Aarzelende knoppen aan de bomen, alsmaar luidruchtiger vogelgezang en steeds meer bloemen.  Het sneeuwklokje is de pionier, dan komen in grote aantallen de krokussen, narcissen, hyacinten en het blauwe druifje... Om de een of andere reden vind ik dat de mooiste lentebloem. Misschien door het karakteristieke blauw in het bonte kleurenpalet van het voorjaar. Misschien ook omdat blauwe druifjes meestal niet massaal in parken en plantsoenen aanwezig zijn, zoals hun collega-lentebodes. Behalve dan in de Keukenhof, waar ze blauwe bloemenwaaiers vormen.

Het kan ook komen door de ragfijne bloemetjes: blauwe klokjes in fascinerend miniatuurformaat.

Thuis bloeiden tussen de tulpen en narcissen ook die kleine blauwe druifjes. Ik zie mijn vader nog gebogen tussen de bloemen of op zijn knieën in het gras in de weer met het plantaardige leven. Na de lentebloemen kwamen de afrikaantjes, begonia's, leeuwenbekjes en vlijtige liesjes.

Door die druifjes heeft het nieuwe seizoen kleur gekregen. De lente is blauw.

Job voor kinderen

De Here God zegt tegen de satan: "Heb je Job gezien? Er is niemand op de wereld die zo veel van Mij houdt als Job!"

Er zijn kinderbijbels die Job gewoon overslaan, een andere bijbel die ik las noemt de satan niet, maar heeft het alleen over de rampspoed die de rijke man uit het land Uz treft. De 'Bijbel voor jou' waar de bovenste zin van afkomstig is, probeert wat dat betreft zo Bijbelgetrouw mogelijk te zijn.

Maar het blijft toch wel lastig: Job voor kinderen. Om de eenvoudige reden dat wij volwassenen worstelen met dit Bijbelboek. De verhalen uit het Oude Testament bieden echter heel veel stof voor een gesprek met kinderen: over wie God is en hoe je met allerlei dingen om moet gaan.

Job houdt van God. Geen kunst: God heeft hem rijk gemaakt. Wat nu als hem dat alles wordt ontnomen en hij ook nog ziek wordt. Het leert kinderen dat God dan nog alles in de hand houdt omdat Hij alles heeft gemaakt en voor alles zorgt. En dat ziekte niet Gods straf is voor de slechte dingen die je hebt gedaan.

Goed dat er veel meer 'lastige Bijbelverhalen' in de kinderbijbel staan. De gouden ark, bijvoorbeeld, die David weer terug laat brengen naar Jeruzalem (2 Samuel 6, 7). De ossenwagen waar de ark op staat glijdt weg in de modder, Uzza ziet dat de ark gaat schuiven, houdt hem tegen en valt dood op de grond. Het feest is opeens afgelopen. David is erg verdrietig en komt tot bezinning. Want er is te lang gesold met Gods Ark van het Verbond en de ark mocht alleen worden gedragen door priesters zoals de wet van Mozes voorschrijft. David is veel te veel zijn eigen weg gegaan.

Natuurlijk: kinderbijbels zijn slechts vereenvoudigde weergaven van Gods woord, maar ook als volwassene kun je er nog veel van leren!

Veertig dagen vega

Veertig dagen lang groenteschnitzels, kaasburgers of sojaworst.  Een handje noten bij de rijst of een ei bij de aardappelen met sla kan natuurlijk ook. En daarbij een heerlijk mango-peer-sapje uit een goed jaar.

Het is Veertigdagentijd, de vastentijd voor Pasen en iedereen vult dat weer op een andere manier in. De een gaat zo min mogelijk televisiekijken, de ander staat extra vroeg op voor een stil moment met God. Wij hebben besloten geen vlees te eten of alcohol te drinken.  Bovendien lezen we na het eten de Veertigdagenkalender van de Protestantse Kerk: In liefde naar Pasen. Elke dag een stukje proza naar aanleiding van een Bijbelgedeelte, soms een gedicht.

Zo vreemd is het nog niet om op de vegetarische toer te gaan. Carnaval is afgeleid van carne vale dat zoiets betekent als afscheid van het vlees. Veertig is een getal dat veel in de Bijbel voorkomt, denk maar aan het veertigdaagse verblijf van Mozes op de berg Sinai, of de periode dat Jezus in de woestijn was en werd verzocht door de duivel.

De tijd dat vegetarisme uitsluitend bestond uit noten kauwen en worteltaart eten ligt, net als de gehaakte beddensprei  en de bakelieten draaischijftelefoon, al weer ver achter ons.  Tegenwoordig ligt er een keur aan vega in de supermarktschappen, waarbij opvalt dat sommige producten wel heel erg vlees look-a-like zijn.  Vegetarische rookworst, paté, boterhammenworst...het ziet er op de foto als vlees uit, maar het smaakt natuurlijk toch anders.  Waarom niet zelf wat creatief kokkerellen in de keuken? Wat ik bijvoorbeeld erg lekker vind: plakjes courgette door een eimengsel halen, vervolgens met paneermeel bestrooien en dan de koekenpan in.

Die veertig vega-dagen komen we op die manier wel door.