Een soort vrouwelijke Jezus

Michelle zwemt haar hele leven al tegen de stroom in. Ze lijkt op de vrouw uit het liedje van Jeroen van der Boom: Jij bent zo. Is wit in de mode, draag jij zwart. Zo’n type.

Toch is Michelle voor ons een gezellige en vermakelijke kennis.
Haar man Roland vindt het allemaal prima. Hij weet: zij is zo.

We weten dat ze veertig wordt begin februari, maar onlangs deelde ze doodleuk mee dat ze haar verjaardag niet viert. Ze viert haar verjaardag helemaal nooit meer.

Was ze in een depressie beland? Spontaan Jehova’s Getuige geworden? Dat laatste leek me ondenkbaar, want ze is wel wat spiritueel, maar heeft niet zoveel met geloof. Een depressie achtte ik ook niet waarschijnlijk, want de mededeling om haar geboortedag nooit meer te vieren werd tamelijk vrolijk gebracht.

“Ik vier nooit meer verjaardagen,” zei ze. “Maar niet getreurd, ik vier voortaan mijn naamdag!”

Naamdag?

Binnen Rooms Katholieke kringen en in sommige landen blijkt dat weleens te worden gedaan. Eerlijk gezegd ken ik helemaal niemand uit mijn kennissenkring die een naamdag in plaats van een verjaardag viert.

Behalve dan nu Michelle.

Ze ging speuren en stuitte al snel op Micheline Metelli. Zij stierf op 19 juni 1356 in wat we tegenwoordig Italië noemen. Op Heiligen.net bleek de informatie te vinden. Micheline zou je een kindbruidje kunnen noemen, want ze moest al op haar 12^de in het huwelijk treden. Op haar twintigste werd ze weduwe en verloor haar enige kind. Gedurende de rest van haar leven koos ze voor vrijwillige armoede en bekommerde zich om de zieken en misdeelden. Ze genas ook enkele zieken.

Een soort vrouwelijke Jezus. In ieder geval iemand die Hem volledig wilde navolgen.

“Ik raakte zo onder de indruk van haar doen en laten, dat ik dacht: ik wil mijn naam vieren! Dus je bent van harte welkom op zondag 19 juni. Geef maar geld. Dat gaat naar een goed doel, want het naamdagsfeest zal natuurlijk wel een beetje in de geest van Sint Micheline worden gevierd.”

Er viert er één naamdag, hoera hoera!

Christenen hebben niet het monopolie op barmhartigheid

Het moet al weer zo’n twintig jaar geleden zijn geweest, dat ik er nog één hoorde en zag: een ouderwetse evangelist. Het was in de Haagse binnenstad. Op een zeepkist riep hij op Jona-achtige wijze op tot bekering. Zo niet dan zouden wij allemaal ten onder gaan.

Het winkelend publiek liep er glad langs heen.

 

Vriendschap

In die tijd was er allang een hele andere vorm van evangelisatie in zwang. Vriendschapsevangelisatie. Word vrienden met een niet gelovige en vertel hem of haar op vriendschappelijke wijze over de Blijde Boodschap. Soms begon de onchristelijke vriend inderdaad te geloven. Op dat moment was de missie geslaagd en kwam het voor dat de vriendschap zoetjesaan weer op een laag pitje werd gezet. Vriendschap is een illusie, een pakketje schroot met een dun laagje chroom…

Inmiddels horen wij niets meer over deze vorm van evangelisatie.

 

Doe goed!

Vandaag de dag wordt ons op het hart gedrukt om niet te veel te zeggen, maar te doen. Laat aan je gedrag, je doen en laten zien dat je christen bent. Doe goed en wees humaan. En zo leggen we elkaar een nieuw en zwaar juk op de schouders, want ja, ook christenen schieten weleens uit hun slof. En bovendien: christenen hebben niet het monopolie op humaniteit en barmhartigheid. Jezus deed weliswaar niet anders, maar tegelijkertijd weten we: het gaat er uiteindelijk niet om of je voorbeeldig en goed geleefd hebt op deze wereld. Jezus is niet gekomen voor de braverikken van deze aarde.

 

Zaaien

Hoe moet het dan wel?

Simpel.

Wees jezelf in je doen en laten, je gesprekken en je zwijgen. Als het om zaken rond leven en dood gaat, merk ik vaak het verschil. Als je gelooft heb je een perspectief over de dood heen. Dat relativeert. Geniet van het leven, maar het hoeft niet met een noodgang, want er is zoveel meer dan dit bestaan.

Vaak weet je ook niet wat jouw positieve gedrag en jouw wijze woorden doen bij een ander. Wij zaaien slechts, maar weten niet altijd van een oogst.

 

Wie zette de tijd in beweging?

En weer zijn we een jaar verder. We gaan nooit eens een jaar achteruit. Altijd onvermijdelijk voorwaarts. Is er ooit een begin van de tijd geweest? Vroeger waren wetenschappers ervan overtuigd dat er nooit een begin was. Ruimte en tijd waren er altijd al.

Sinds de formulering van de big bang-theorie, de oerknal, loopt de redenering van wetenschappers opvallend gelijk aan die van de Bijbel. Er was wèl een begin. Het was ook een priester uit Leuven, Georges Lemaître, die als grondlegger van de oerknaltheorie wordt beschouwd.

 

 

Veel christenen worden een beetje zenuwachtig als je over de oerknal begint, maar ik heb dat niet zo. Wie veroorzaakte die alomvattende kosmische start? Misschien kun je Genesis 1 vers 1 wel als een oerknal-vers beschouwen: In het begin schiep God de hemel en de aarde.

Er zullen vast ook wetenschappers zijn die zenuwachtig worden van het gegeven dat Iemand de big bang zou moeten hebben veroorzaakt, want voor die Knal was er niets, dus ook geen Veroorzaker.

Ik denk dat God boven tijd en ruimte staat en er dus altijd al was, zelfs voor de tijd.

 

Op de vierde scheppingsdag schiep God de tijdmeters. Zon en maan interpreteren we, maar gek genoeg staat dat er niet. Toch zou je moeten concluderen dat God zon en maan heeft gecreëerd om ons een tijdsbesef te geven. Dag en nacht, de seizoenen, de jaren.

En daarom was het weer Oud en Nieuw. Dat tijdstip hebben we zelf bedacht, maar het was omdat de aarde er weer een rondje om onze zon op had zitten.

 

Alle lezers van mijn blog wens ik een voorspoedig 2016!