Als een dief in de nacht

Ze schrikt wakker van de stilte. Want meestal wordt er aan het eind van de nacht onrustiger geslapen en staan er 's morgens vroeg altijd wel een paar op om te gaan douchen. Ze kijkt om zich heen en ziet dat de meisjesslaapzaal helemaal verlaten is. De bedden zijn niet opgemaakt, hier en daar liggen hoopjes kleren en allerlei spulletjes. Het is net of iedereen geruisloos, maar in grote haast, verdwenen is.

Een gierend angstgevoel jaagt ineens door haar heen. Temeer omdat ze, hoewel ze op deze Bijbelschool zit, af en toe twijfelt aan haar geloof. Een liedje van Larry Norman zingt ineens door haar hoofd: There's no time to change your mind, the Son has come and you've been left behind. En ze denkt aan Mattheus 24 vers 40: Dan zullen er twee op het land aan het werk zijn, van wie de een zal worden meegenomen en de ander achtergelaten.

 

Jezus is teruggekomen, denkt ze, en heeft al wie in Hem geloven, mee naar de hemel genomen. Kennelijk is zij gewogen en te licht bevonden en daarom achtergelaten. Het is net als in die film A Thief In The Night waarbij een vrouw wakker wordt en ontdekt dat haar man verdwenen is. Als die vrouw de radio aandoet, hoort ze dat er miljoenen mensen op aarde spoorslags verdwenen zijn.

En ze had het kunnen weten. Ze heeft immers De Laatste Bazuin gelezen, de spannende eindtijd-thrillers van Jerry B. Jenkins en Tim Lahaye. Op de dag van de Opname van de Gemeente van Jezus wordt de wereld ondergedompeld in grote chaos omdat miljoenen mensen in een oogwenk worden meegevoerd naar de hemelse heerlijkheid.

Ze staat op en loopt naar het raam. Een flauw zonnetje beschijnt herfstige bomen. Ze ziet vogels vliegen. Ogenschijnlijk lijkt er niets aan de hand te zijn, maar de wereld staat aan de vooravond van een gruwelijke tijd. Want het zal een tijd zijn van enorme verschrikkingen, zoals er sinds het ontstaan van de wereld tot nu nooit geweest zijn en die er ook niet meer zullen komen (Mattheus 24: 21). Spoedig zal de antichrist zich openbaren, weet ze. Een charismatisch leider die alle wereldproblemen in één klap zal oplossen, maar in werkelijkheid een alleswurgende werelddictatuur zal beginnen.

Ze gaat weer terug naar haar bed en zakt er van ellende in elkaar en kan niet meer ophouden met huilen. Ze is tekort geschoten en achtergelaten. Ze is een van de vijf dwaze maagden die geen reserve-olie bij zich had.

Dan vliegt de deur van de meisjesslaapzaal open.

"Er is er een jarig, hoera, hoera," zingen haar medestudenten in koor. Er worden slingers naar haar toegegooid.

Dat is waar ook, ze is vandaag jarig. Dan is het dus niet waar. Jezus is gelukkig nog niet teruggekomen, denkt ze opgelucht en tegelijkertijd beseft ze dat dit ook weer een vreemde gedachte is. Die Bijbelschool maakt haar nog eens knettergek.

"Ben je niet blij?" vraagt een meisje. "Het lijkt wel of je hebt zitten huilen."

"Iedereen was weg, ik dacht dat de Opname had plaatsgehad," snikt ze.

Iedereen wordt stil.

Dan zegt iemand: "Dan zou je achtergelaten zijn en daar verdriet om hebben? Zelfs als je het even helemaal niet meer ziet zitten, dan nog zal Jezus je altijd blijven vasthouden."

De wieg van Sinterklaas

Komt Sinterklaas uit Spanje? De Goedheiligman mag er nu jaarlijks per stoomboot van weg varen, zijn wieg staat in Turkije. Naast de tulp is dus ook onze goedgemutste kindervriend helemaal geen oer-Hollands symbool, maar afkomstig uit het Morgenland.

Aangezien we in september toch van Kaş naar Antalya reden, konden we gelijk even een stop maken in Demre, het antieke Myra, waar de echte Sint Nicolaas vandaan komt.

Een decembergevoel krijg je trouwens in deze omgeving niet: zonovergoten kusten en een blauwe zee nodigen uit tot zwemmen en varen.

Officieel is Sinterklaas geboren in Patara, maar de kerk waar hij bisschop was, staat in Demre. Als we de parkeerplaats oprijden, zien we al diverse touringcars staan, sommigen met Cyrillische lettertekens. Want Sint Nicolaas bezorgt ons niet alleen een heerlijk avondje, hij is ook de beschermheilige van Rusland en wordt behoorlijk vereerd binnen de Oosters Orthodoxe Kerk. Volgens de legenden verrichtte de bisschop allerlei wonderen. Zo zou hij kinderen tot leven hebben gewekt en een storm op zee tot bedaren hebben gebracht, alsof hij Jezus Christus zelf was.

 
We zijn de kerk - die deels een ruïne is - nog niet binnen of een invasie Russische toeristen marcheert onze kant op. We kunnen de fresco's in heldere kleuren voorlopig vergeten. Met fototoestel of smartphone leggen ze alles vast. Een stel zomerse Russinnen in minirok poseren tegen een pilaar, anderen lopen al kruisjes slaand door de gewelven en de binnenplaatsen. Maar binnen een kwartier zijn ze al weer verdwenen en kunnen we alles op ons gemak bekijken.

Als een volgende colonne touringcars met Russen nadert, besluiten we er stilletjes vandoor te gaan. Tijd voor koffie op een terrasje. Hoewel...je kunt er ook warme chocolademelk krijgen.

Zijn Opwekkingsliedjes te vrouwelijk?

Houd mij vast / laat uw liefde stromen / Houd mij vast / heel dichtbij uw hart. Aldus opwekking 488. Is deze tekst te vrouwelijk? Teveel emotie? Te soft?

 

Laatst werd er een artikel in De Nieuwe Koers aan gewijd, naar aanleiding van het boek van de Amerikaan David Murrow: Why men hate going to church. De kerk zou vervrouwelijken evenals de liedkeuze. En in de EO/Visie van de afgelopen week schreef Tijs van den Brink er een column over. Hij had er al nooit zoveel mee, met Opwekking, maar nu was het ook verklaarbaar: hij is een man.

 

 

Ik had dat verband nooit eerder gelegd. Wel valt op dat Opwekking vaak een beroep doet op persoonlijke emotie. Ik juich voor u. Uw liefde stroomt als een brede rivier. Ik schuil bij u. Ik fluister uw naam. Enige zoetigheid is Opwekking niet vreemd. Maar is dat typisch vrouwelijk? Ik ken genoeg vrouwen die ook niet zo gecharmeerd zijn van al teveel focus op het gevoel bij geloven. En de kerk te vrouwelijk? Mag het eens, na eeuwen van patriarchie. Na het tijdperk van kruistochten en heksenverbrandingen.

 

Wie de liedbundel van Opwekking wat beter doorbladert, moet toch toegeven dat er genoeg andere liederen in staan. Ik ontdekte behoorlijk wat songs die je als 'mannelijk'  zou kunnen beschouwen.  Wat dacht je van nummer 277 (Machtig God, Sterke Rots) of 193 (Toon ons uw macht, o God) met de tekst De strijdwagens van God zijn tweemaal tienduizend, en duizenden maal duizenden. Of zo'n zin niet mannelijk is.

Of  704: O Kerk, sta op, met wapenrusting aan; stel je op als Christus leger. Wie nu het idee krijgt weer in de kruisvaardertijd te zijn beland, kan ik gerust stellen, want verderop staat er:

De oorlog woedt niet tegen bloed en vlees maar tegen duist're machten.

Hanteer het zwaard dat elke wond geneest.

Zelf vind ik 404 (Wij gaan op weg met brandend hart) een bijzonder mooi en krachtig lied. Geen idee of dat nou typisch mannelijk of vrouwelijk is.
 

Het refrein gaat als volgt:

Laat de vlam weer branden,

als een helder baken;
als heraut van 't morgenuur.
Laat het lied weer sprank'len,
laat de liefde branden,
als een vuur, als een vuur.

Lampionnentijd

Herfst betekent lampionnentijd. En dan bedoel ik niet zo zeer het feest van Sint Maarten op 11 november. Het feest waarbij kinderen met lampionnetjes door de straten lopen. Want, lampionnen groeien ook in de tuin.

Ooit moet mijn vader een aantal jonge plantjes gekregen hebben die hij aan de zijkant van het huis in de grond zette. In de zomer bloeiden de planten waarna er groene lampionnetjes begonnen te ontstaan die in de herfst oranje kleurden. Naast gekleurde blaadjes en paddenstoelen werd ook de lampionplant het symbool van de herfst.

De fleurige plant blijkt tot de familie van de nachtschade te horen. Dat betekent dat de tabaksplant, maar ook de aardappel, paprika en tomaat broertjes en zusjes zijn van de lampion. De oranje vruchten in het lampionnetje blijk je te kunnen eten, maar dat hebben we nooit gedaan; misschien vonden we dat al te exotisch.

We sneden de takken af en hingen ze te drogen. Een vaas met gedroogde lampiontakken staat erg vrolijk in de donkere dagen voor de Kerst waarin andere bloemen een voor een het loodje leggen.

Als er bij ons bezoek was, gingen ze nooit weg met lege handen. In de lente en de zomer een bosje bloemen uit eigen tuin en in het najaar en de winter: kalebassen die mijn vader ook kweekte of een bos lampionnen.

En nu staan ze weer in onze kamer. Oranje lampionnen. Jammer dat ze geen licht geven...