Op
station Utrecht Centraal kwamen een hipster uitziende man en een fragiel blond
meisje tegenover me zitten. Ze spraken een Scandinavische taal. Een rolkoffer hadden
ze niet bij zich; het kon zijn dat ze in Utrecht logeerden en een dagje
Amsterdam gingen doen.
Een
dikke mist verstopte het Nederlandse landschap. Je moest het vandaag van de
steden hebben en inderdaad, toen Amsterdam zich aandiende verdunde de nevel
zich. De trein kon station Amstel niet direct binnenrijden en we bleven hangen
ter hoogte van de Bijlmerbajes. Op de luchtplaats was een speeltuintje
aangelegd. Een subtiel teken dat dit geen bajes meer is, maar een
asielzoekerscentrum. Het beton van het type Checkpoint Charlie gaf me een
claustrofobisch gevoel.
De
hipster en het meisje keken er met opgetrokken wenkbrauwen naar.
‘The
former prison,’ lichtte ik toe.
Te
Amstel stapte ik de trein uit.
Zes
uur later nam ik de trein terug. Nu zat er een Nederlandse man met een Japanner
tegenover mij. De Nederlander sprak wel Engels tegen de Japanner, maar zijn
accent was onmiskenbaar Nederlands. Hij benoemde de landmarks van Amsterdam:
The Arena Boulevard, The Arena, The AMC Hospital. De Japanner knikte minzaam.
Wat zou hij er van vinden? Een beetje kneuterig allemaal?
We
naderden Utrecht. ‘We have a great shoppingmall in this city: Hoog Catharijne,’
schepte de Nederlandse man op. Hij deed me een beetje aan Lubach denken die
Trump imiteerde.
Hier
stapten ze uit. Voor Japanners moet Utrecht geweldig zijn. Hoog Catharijne is
krap bij vergeleken de mega winkelparadijzen die ze daar hebben. Utrecht heeft
echter de originele Dom en het is de geboortestad van het beroemdste konijn ter
wereld: Nijntje. Japanners zijn helemaal idolaat van het minimalistische
knaagdier.
De
spoorweg Utrecht – Amsterdam. Je maakt er wat mee.
