Totaal aantal pageviews

woensdag 26 juni 2013

De ultieme man


Met boomstammen sjouwen, door rivieren waden, het ideale vuur stoken om te kunnen barbecueën bij min tien. Ook binnen de christelijke wereld roert de man zich. Organisaties als 4e Musketier nodigt mannen uit voor karakterweekenden in de Ardennen of survivals in Schotland. Maar wat is nu precies mannelijk? Ook het juninummer van het vrouwenmagazine Eva besteedde aandacht aan Adam, maar ook daar bleek: de man is veelzijdig. Een vleesetende, bierzuipende macho die rondscheurt in snelle auto's? Het is stereotiep. Zelf voldoe ik daar al helemaal niet aan, wat niet wil zeggen dat ik vuur stoken niet leuk zou vinden. En luie vakanties zijn niet aan mij besteed. Maar ja, is dat dan typisch mannelijk?
 

 

Ook de Bijbel wordt bevolkt door talrijke mannen en de verschillen zijn groot. Simson is duidelijk: deze Oud-testamentische Rambo staat stijf van de testosteron. De krachtpatser verslaat de Filistijnen bij bosjes, maar er is een zwakke plek: hij is nogal gecharmeerd van mooie vrouwen. De bekoorlijke Delila weet daar handig misbruik van te maken.

David lijkt bepaald geen macho, tokkelt op zijn harp en dicht liederen. Toch velt hij de reus Goliath en is als koning aanvoerder van het leger. Maar ook hier weer die zwakke plek: een mooie vrouw. Dit keer is ze van een ander en dat maakt zijn handelen nou niet bepaald fraai.

Jacob is een zachte jongen, houdt niet van de jacht. Maar hij is uitgekookt en sluw. Zijn tweelingbroer Esau is een ruige kerel, dikwijls agressief. Het is water en vuur tussen die twee, maar uiteindelijk komt het tot een verzoening en vallen ze elkaar in de armen.

En dan de man waar het in het christendom om draait: Jezus. Vaak geassocieerd met een op sandalen lopende langharige vredelievende hippie.

"Hij verjoeg de geldwisselaars van het Tempelplein, dus hij liet ook zijn spierballen zien," hoor je weleens zeggen. Maar dat is maar één scène uit het leven van Jezus van Nazareth. Misschien is doortastendheid en volharding wel zijn belangrijkste mannelijke eigenschap. Met als uiterste consequentie: het kruis. De ultieme opoffering voor de redding van ons allemaal.

Het voorbeeld voor ons mannen?

dinsdag 18 juni 2013

Vlaamse vrienden


Een planeet waar harige blauwe wezentjes leven die bloemen eten.  Een zware dreun.  Een meteoor is ingeslagen en plots zijn alle bloemen in goud veranderd. Hongersnood voor de plaatselijke bevolking dreigt.

Deze Suske en Wiske tv-poppenserie De Minilotten van Kokonera was mijn allereerste kennismaking met de Vlaamse striphelden. Vanaf die tijd is het verzamelen van stripboeken begonnen. Ik heb inmiddels een hoge stapel.
 
 

Ik blijf de avonturen van de bijdehante Wiske, de trouwe Suske, de hyperslanke Sidonia, de hilarische Lambik en de oersterke Jerom nog altijd spannend en grappig vinden. De personages worden nooit ouder, maar gaan wel met hun tijd mee. Je ziet het aan de auto's waarin ze rijden, de meubels in de huizen. En grappen waarin Lambik met telefoon en al de tuin in rent om dan een reuzensmak met veel sterretjes te maken omdat hij vergeet dat het toestel aan een draad vastzit, konden in de jaren '80 nog wel. Nu hebben ze natuurlijk ook mobiele telefoons.

De uitvindingen van professor Barabas, zijn legendarisch. Met de teletijdmachine worden ze regelmatig naar het verleden geflitst, zodat ze midden in de Tachtigjarige Oorlog of in de duistere Middeleeuwen terecht komen. En wat dacht je van de terranef. Een voertuig waarmee je in de grond duikt.
 
 

Hoe meeslepend het plot ook is, Jerom is dikwijls een probleem. Die kerel is zo ontzagwekkend sterk, dat de dubbelgespierde de spanning in het verhaal er uit kan halen. Hij lost het probleem eenvoudig op door de boevenbende uiteen te slaan, het monster een kopje kleiner te maken of het kasteel waarin zijn vrienden gevangen zitten opzij te tillen. Vandaar dat hij regelmatig wordt uitgeschakeld door bijvoorbeeld een slaapmiddel. Of een van zijn vrienden wordt ontvoerd en bedreigd zodat hij van zijn krachtpatserij moet afzien, wil hij geen leven in gevaar brengen.

In het album De edele elfen verliest Jerom zelfs zijn kracht als hij de rode elfenbril - waardoor hij de verborgen schepsels kan waarnemen - op zijn neus zet.

 
Voor mij blijft De bronzen sleutel het meest indrukwekkende verhaal. Jerom en Sidonia spelen in dit avontuur zelfs geen enkele rol en de figuurtjes zien er anders uit: zo heeft Wiske blonde krulletjes en een rood jurkje (zie plaatje hierboven). Lambik is met Suske en Wiske op duikvakantie aan de Franse zuidkust. Als Lambik een enorme bronzen sleutel vindt, is dat het begin van een hele reeks geheimzinnigheden, gegoten in een verbluffend spannend plot. Die sleutel past in het slot van een bronzen poort die toegang geeft tot een immense grot onder het Prinsdom Mocano ( dat, aan de tekeningen te zien, sprekend lijkt op Monaco). En in die grot schuilt een groot gevaar. Het verhaal krijgt er welhaast apocalyptische trekken door.

 
Suske en Wiske: de Vlaamse vriendjes blijven tot de verbeelding spreken.

dinsdag 11 juni 2013

Er waaide een liedje voorbij...


Iedereen heeft dat weleens.  Er schiet je ineens een liedje te binnen. Er waait een melodie voorbij die blijft vasthaken in je hoofd. De tekst gaat niet meer weg uit je gedachten. Een tijdje geleden speelde Only love is the answer door mij heen:

Only love is the answer
Only love is the answer
Only love is the answer
In a world full of hate.

Wie zong dat ook al weer? Archiefmedewerkertjes in mijn brein begonnen razendsnel talloze harde schrijven te raadplegen. Behoorde het liedje in de categorie 'All you need is love'?  Was het John Lennon? Zijn All we are saying is give peace a chance is ook zo'n song dat je eindeloos kunt herhalen. Net als Only love is the answer.
Een ijverig persoon in een hersenkwabje van mij, bleek iets gevonden te hebben:

"Je was er zelf bij!"

Was ik er zelf bij toen dit liedje werd gezongen? Dan kon het onmogelijk Lennon zijn geweest.

"Het was een vrouwenstem die 'Only love' zong. Je hebt zelf het concert bijgewoond. Je stond in de open lucht op een enorme grasvlakte," verkondigde mijn hersenarchivaris.

Wie, waar wanneer??
Nu vielen alle stukjes samen. Charlotte Höglund, zong dit liedje. In 1987 trad deze Zweedse zangeres op tijdens het Flevofestival.

Een lied met een indrukwekkende inhoud. De overwinning kan alleen maar behaald worden met de liefde...
 
You can never conquer
with a heart full of hatred
Never win the battle over evil with hate...
 
Er waaide een liedje voorbij...en ik had zomaar een moment van bezinning.
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

dinsdag 4 juni 2013

Vijfenveertig jaar geleden


Toen mijn moeder zo'n vier maanden was getrouwd, klaagde ze over vermoeidheid en misselijkheid. Misschien werk ik te hard, dacht ze. Maar de huisarts hoefde er niet lang over na te denken.
 
"Het zou natuurlijk ook kunnen zijn dat u in verwachting bent," veronderstelde hij.
"Maar, ik ben 42."
"Misschien is het toch verstandig om dat eens te testen."

De kiem van mijn leven bleek inderdaad te zijn gelegd.

Natuurlijk droomde mijn moeder ervan ooit een kind te krijgen, maar ze leerde mijn vader pas op haar 40ste kennen. En als het moment dan daar is, kun je het eigenlijk bijna niet geloven. Het wonder zou zich na vier jaar herhalen: mijn zus aanschouwde het levenslicht toen mijn moeder inmiddels 46 was.
 
 

Ik weet niet hoe het zat met zwangerschapsverlof anno 1968, maar mijn moeder bleef maar doorploeteren met de potten en de pannen van het bejaardentehuis Sionshof. Mijn oma verzuchtte: "Kind, neem toch eens wat rust in acht. Straks wordt die baby nog in de keuken geboren."
Tijdens de Pinksternacht ontdekte de buurvrouw - die leed aan slapeloosheid - dat er licht brandde in het huis van mijn vader en moeder. Ze vermoedde wat er aan de hand zou kunnen zijn en belde aan. De weeën waren inderdaad begonnen.

In het oude Bethel ziekenhuis aan het  Bagijnhof, hartje Delft,  kwam ik ter wereld. Enkele jaren geleden vertelde een collega dat haar dochter in een Delfts studentenhuis woonde dat ooit een ziekenhuis was geweest. Dat bleek dus mijn geboorteplek te zijn.

Die allereerste foto's waren vierkante plaatjes in zwart-wit, maar ook in kleur, waarbij je een glunderende vader zag met een baby in z'n armen en een stralende moeder liggend in bed met een kindje op haar buik.

Vijfenveertig jaar geleden. De reden om afgelopen zondag gebak te eten.