Monumenten van voorbije levens

Een wandeling over een begraafplaats onder leiding van een gids. De lange zonnige avond leende zich er uitstekend voor. Zeker als zo’n begraafplaats uitgestrekt en oud is. Dan weerspiegelt zo’n plek de geschiedenis van een stad. De mensen die er hebben gewoond, de oorlogen die er zijn gevoerd.

Deze en volgende foto: Moscowa, Arnhem

 

Verschil in geloof moet er zijn, ook na de dood. Er is een Joodse begraafplaats, een Islamitische en een hek was lange tijd de onneembare scheidslijn tussen Protestant en Rooms-Katholiek. Inmiddels is er een doorgang gemaakt. De levenden zijn een oecumene opgestart die bij de doden reeds realiteit is.

Het doet me denken aan dat grapje. Je gaat dood, Petrus verwelkomt je in de Hemel. Je loopt door de lange gangen waaruit de Hemel kennelijk bestaat. Als je langs een gesloten deur komt, zegt Petrus plotseling:
“Ssst, stil zijn. Hierachter zitten de Gereformeerden / Evangelischen / Roomsen.” (vul zelf maar in…). “Die denken dat ze hier de enigen zijn!”

De graven zijn stuk voor stuk monumenten van een voorbij leven. De namen, een spreuk, een Bijbeltekst. Soms een monument in de vorm van een vraagteken (waarom zo jong?), soms een vleugel of een viool als grafsteen (een muzikant).

Er zijn bloemrijke strooivelden, kunstige urnenmuren.

Maar, het blijven monumenten. Want ik geloof dat ze hier niet meer zijn. Ze zullen voortleven. Hoe? Waar? Wie wel en wie niet? Ik ga daar niet over.

God only knows.