De
streekbus had Rotterdam verlaten en zette koers naar Zeeland. Waar was ik
eigenlijk aan begonnen? Een lang weekend met volstrekte vreemden in een
conferentieoord. Maar, er was geen weg terug. De bus reed onafwendbaar naar
Burgh-Haamstede.
Op
de site van Beam stond een column:
voor de allereerste keer naar een Tienerweekend, Opwekking of EO-jongerendag.
En zo dacht ik terug aan mijn allereerste EO Ronduit-weekend in De Burght.
Onbekende ander
In
de zaal waar je je kon inschrijven en in de ruimte waar je thee of koffie kon
krijgen, zag ik allemaal groepjes of stelletjes. Als eenling staarde ik naar de
damp uit mijn plastic bekertje thee. Snel opdrinken, een verbrande tong tot
gevolg, en met mijn tas naar mijn kamer die ik met een onbekende ander deelde.
Die onbekende had zijn tas op bed gegooid. Er zat geen labeltje aan, dus ik had
geen idee hoe hij heette.
In
de grote zaal begon de avondviering. Een band op het podium. Vol enthousiasme
zong iedereen opwekkingsliedjes. Er werd onderling gekletst, maar ik had
niemand om mee te kletsen. De spreker maande om stilte.
“Geweldig
om met je buurman of buurvrouw te praten, maar dat kan straks. De avond duurt
nog lang. Graag zou ik willen dat je nu even niet let op degeen die naast je
zit. Het gaat nu tussen jou en God.”“God waarom hebt U mij als eenling in deze menigte gegooid?” bad ik inwendig.
Roodharig meisje
De
viering was voorbij. Hoe kwam ik in vredesnaam de rest van de avond door?
Ineens kwam er een meisje met rood haar op me af die spontaan een praatje met
me ging maken. Het ijs was snel gebroken. Na een tijdje verdween ze weer in de
massa, maar ik genoot nog na van haar stem en haarkleur. Tjonge, als ik die de
komende dagen nog te spreken krijg, zal het misschien toch een onvergetelijk
weekend worden.
Nu
stond er een jongen in zijn eentje wat te staan. Hij had een keurige scheiding
in zijn haar. Ik ging naar hem toe.
“Geweldig
hè, dat Jezus Koning is in ons leven,” zei hij gelukzalig. “Ben jij ook vervuld
met de Heilige Geest?” vroeg hij. Ik aarzelde wat.“Is Jezus jouw Koning? Of laat je je leiden door allerlei andere zaken?” ging hij verder. Help! Was ik wel zo gelovig als hij? De christelijke lat lag wel hoog hier.
Ik
ging naar mijn kamer. Benieuwd wie mijn kamergenoot zou zijn. Ik deed de deur
open en wie zag ik daar? Frank! De reisleider van de Beter Uit-reis van
afgelopen zomer.
“Hoe
is het mogelijk,” riep ik uit. “Het heeft zo moeten zijn. Gezellig, man,” lachte hij.
De
rest van het weekend trok ik op met Frank en zijn vrienden. Regelmatig kwam ik
ook het roodharige meisje tegen. Blanke huid, sproetjes op haar wangen.
Grote zonde
Op
een avond een consternatie. De jongen met de keurige haarscheiding zat huilend
op de grond. Hij had een grote zonde begaan. Hij was niet bij de vieringen
geweest, maar naar de disco in Renesse. Hij had met allerlei wereldse meisjes
gedanst.
“Kom
mee, we gaan met je praten en bidden,” zei iemand van de Ronduit-leiding.
Op
de laatste dag stapte ik op het roodharige meisje af. Nu of nooit. Ze vertelde
dat ze al heel gauw voor een jaar naar Zwitserland ging. Au pair. Daar ging
mijn droom. Tegenwoordig zou je zeggen: ga mailen, sms-en, appen, Facebooken…
Maar ja, het was nog maar 1990.
Ik
wenste haar veel plezier en wie weet, misschien tot ziens.
En
toch. Uiteindelijk verliet ik met heimwee Burgh-Haamstede. Wat een mooi
weekend.
En
het thema? Dat ging over Esther. Het Bijbelboek waar het woord God niet in
voorkomt, maar waar Hij wel degelijk een Hoofdrol in speelt.
Heel
herkenbaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten