Eenhoorns spotten tijdens legendarische vakantie

Het vakantieseizoen breekt weer aan. Sommigen houden het lekker dicht bij huis, voor anderen is de andere kant van de wereld nog niet ver genoeg. Maar, er zijn plekken op deze wereld die fantastisch en ongekend zijn. Lees en beleef…

 

Paradijselijke krater

Het is fris, maar de lucht is helder als we om zeven uur ’s morgens van start gaan. Aan de rand van de weidse krater is het uitzicht weergaloos. Thorwyn, mijn gids, wijst naar het landschap. Diep beneden ons golven paradijselijke weiden met meren en plukjes bos. In de verte de centrale piek in het midden van de kratervallei. Ooit ontstaan door een vulkanische explosie. De kraterrand vertoont niet voor niets het zwarte basalt. Voorzichtig volgen we het zigzaggende pad omlaag.

Ik heb soms moeite Thorwyn bij te houden. Deze jonge vrouw is oersterk en beschouwt wolven als schoothondjes en knuffelt met beren. Toch kan alleen zij mij op deze hike begeleiden.

Eenmaal beneden houden de paden op en doorkruisen we het hoge gras langs groepjes berkenbomen en taxusdennen.

 

Maagd als gids

“Eenhoorns gaan in gevangenschap onherroepelijk dood, dus zul je ze in dierentuinen nooit zien,” vertelt mijn gids. “Vilzavische edelen ontdekten in de 16^de eeuw het legendarische beest, maar het bestaan ervan werd pas in de 19^de eeuw wetenschappelijk bewezen.”

Een aantal reeën schiet voorbij. Maar ja, als je op zoek bent naar eenhoorns, zijn deze dieren niet zo interessant.

 

“Eenhoorns zijn vrij schuw, behalve voor maagden,” zegt Thorwyn nu. “Ze hebben het onderzocht. Het blijkt dat de eenhoorn de hormonale toestand van een vrouw kan waarnemen. Als ze nog nooit zwanger is geweest, zou ze de eenhoorn kunnen lokken.”

Ik kijk haar aan. Is dat echt zo?

“Ik ben nog nooit zwanger geweest. Wees maar blij. Teveel testosteron verdraagt de eenhoorn niet. Dan kan hij jou aanvallen. Maar nu ben ik erbij.” Ze glimlacht naar me. Bijna arrogant.

 

Mannen moeten afstand houden

De centrale piek moet immens zijn, want zelfs na een flinke looptocht, komt het massief maar langzaam dichterbij. Halverwege de ochtend domineert de bijna 800 meter hoge granietpiek mijn hele westelijke blikveld.

We zien korhoenders aan de oever van een meertje. Wilde runderen grazen verderop.

“Daar.” Thorwyn gebaart in zuidelijke richting. Ik zie witte paardachtigen grazen. Met de telelens van mijn fototoestel zie ik dat ze een enkele gespiraalde hoorn op hun voorhoofd hebben. Wauw!

Voorzichtig lopen we die richting uit. Ik durf bijna niet te ademen. Nu kunnen we ze zien op zo’n 50 meter afstand.

“Ze schijnen ook nog in valleien van het Himalayagebergte voor te komen. En hier dus. Machtig he? Kijk, dat is een wijfje,” wijst ze. “Die hebben iets kortere hoorns.”

 

Symbool van zuiverheid

 

Zelf gaat ze nog wat dichter naar ze toe. Zullen ze voor haar niet wegdraven? Zelf blijf ik hier staan. Ze staat er nu zo’n tien meter vandaan en de mythische beesten schrikt het niet af. Ze plukt wat gras en probeert daarmee te lokken. Een eenhoorn die uit Thorwyns hand eet, dat moet ik zien. Een enkele eenhoorn komt inderdaad op haar af. Ze aait het machtige dier. Inderdaad, alleen een maagd kan de eenhoorn aaien. Zelfs op schilderijen kun je het zien. De eenhoorn en de maagd: het symbool van zuiverheid, zinnebeeld van Maria, de moeder van Jezus.

Langzaam keren de beesten zich echter om en lopen in de richting van de Piek. Thorwyn komt weer naar mij terug.

Een grandioze vakantie-ervaring. Voorbij de grenzen van de werkelijkheid.