De dag waarop je moeder sterft.
Aan het liedje "Geen kind meer" van Karin Bloemen moest ik de laatste dagen af en toe denken. Een jaar na het heengaan van mijn vader, overleed – onverwacht - vorige week ook mijn moeder. Ze bereikte de leeftijd van 85 jaar.
De navelstreng met mijn jeugd is definitief doorgesneden.
En niemand zal nog ooit je vroegste vroeger met je delen.
Ze laat talloze herinneringen na, maar ook dozen vol knipsels, plakboeken, foto’s, briefkaarten en zelfs een compleet dagboek waarin ze haar oorlogsherinneringen beschrijft. Ze woonde in Rotterdam toen in mei 1940 de stad werd gebombardeerd en ze moest vluchten.
Ze schreef graag en dit was voor haar de manier om de gebeurtenissen te verwerken. Graag willen schrijven: een stukje van mijn moeder zit nog altijd in mij.
Afgelopen woensdag hebben we haar begraven in Delft. Een stevige herfstwind veegde de lucht boven de begraafplaats schoon en liet alleen witte pluizige wolken toe.
De asters bloeiden nog. Twee weken daarvoor had ik er nog foto’s van gemaakt.
Het is een troost dat ze in Gods heerlijkheid is opgenomen.
Zij is Thuis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten