Advent: het begint klein

De Adventskaarsjes branden weer. Kleine vlammetjes die vooruitwijzen naar het grote Licht.

Woorden schieten vaak te kort en zeggen niet altijd zoveel. Daarom spreken symbolen, zoals die kaarsvlammetjes, meer aan. Het begint allemaal klein, maar groeit uit tot iets enorms. Het kleine bergstroompje wordt een rivier, een zachte bries een machtige storm, een klein zaadje heeft de potentie een woudreus te worden. Een baby, een hulpeloze zuigeling, wordt een volwassen mens.

Dat is Advent. Verwachten, maar ook geduld hebben. De predikant sprak daar gisteren in de kerk nog over: geduld. Hij begon zijn preek met zwijgen, een beetje voor zich uit staren en een slok water nemen. Wanneer begint-ie eens…? Een oefening in geduld.

Een kampvuur moet je goed opbouwen, het jonge plantje water geven en voldoende licht. Het bergstroompje mag niet teveel obstakels krijgen en als dat toch het geval is, snijdt het water er zich wel doorheen, maar dat duurt talloze generaties.

Uiteindelijk is de baby volgroeid.

Het Kerstkind werd een volwassen Mensenzoon.