Hemel op aarde

De kalme golven van een diepblauwe oceaan rollen teder op het parelwitte zandstrand. Palmbomen wiegen zachtjes in de wind. De zon schijnt er van opgang tot ondergang. Op de achtergrond speelt een Caribisch orkestje. Knappe dames en stoere heren geven jou mixdrankjes en tropische fruitcocktails te drinken. In Hotel Paradise beleef je de hemel op aarde. All inclusive.
Maar zelfs dit paradijs gaat vervelen. Op een dag wil je weten waar die kleine bouwvallige huisjes voor dienen achter dat palmenbosje. Prikkeldraad verspert je de toegang, maar je kunt nog net zien dat het de slaapvertrekken zijn voor het personeel.

                                        

En als je wilt snorkelen vertelt het excursiebureau jou doodleuk dat dat buiten de all inclusive regeling valt. Een uurtje varen met de boot. Eerst even dokken: in dollar uiteraard. "Maar dat koraalrif dichtbij," probeer je nog. "Ach, mijnheer, da's allang morsdood."

De hemel op aarde valt vaak tegen. De mooie verre paradijzen... vaak zijn het oorlogslanden, vervuilde landen, hongerloontjeslanden, kinderprostitutielanden. En als de mens zegt dat hij de hemel op aarde kan realiseren, moet je al helemaal argwaan krijgen. Voor je het weet moeten er muren om de heilstaat heen, marcheren er laarzen en rollen er  tanks. En de hemel is ook niet te koop. Er kunnen geen hemelse aandelen worden verhandeld op Wallstreet.

Soms zijn er wel flitsen van het paradijs. Een vallei in Yosemite National Park, Californië, onder een blauwe meihemel, zeven jaar geleden. Bruisende watervallen, een diepgroen woud. Best mogelijk dat de hemel er zo uitziet, dacht ik toen.

De eerste ontluikende bloesemknoppen, zingende vogels... ook dat zijn kleine flitsen van een mogelijke hemel, maar meer ook niet.

In Openbaring 21 schrijft Johannes over de nieuwe hemel en de nieuwe aarde. Gods woonplaats zal onder de mensen zijn. Dan wordt het echt de hemel op aarde. Voor altijd all inclusive.