Waarom heeft God überhaupt mensen geschapen? In de Bijbel lezen we dat Hij de mensen schiep naar ‘zijn beeld’. Was Hij eenzaam en wenste Hij wezens die op Hem leken? Of lijkt God meer op een kunstenaar die voortdurend aan het creëren is? Wat dat betreft zijn wij niet veel anders. Ook de mens maakt beelden die op ons lijken. Standbeelden, barbiepoppen, etalagepoppen of halmapoppetjes. Het halmapoppetje is de mens in zijn meest eenvoudige vorm. Deze mensvormige pionnetjes gebruik je voor een bordspel, maar als kind zette ik de kleurrijke wezentjes vaak in een andere omgeving neer, ontsnapt van het slagveld van het halmabord, weggevlucht uit de ratrace van mens-erger-je-niet of ganzenbord.
Zijn wij Gods halmapoppetjes?
Liever niet. We zijn geen massaproductie.
We zijn unieke creaties, ontworpen door een Kunstenaar.
Toen Stefanie, een vriendin van Nicolien, nog niet in God geloofde, zei een gelovige collega tegen haar: “Maar God gelooft wel in jou.” Dat heeft haar – aanvankelijk nog aarzelend – aan het denken gezet. Want wat God geschapen heeft, daar gelooft Hij ook in.
Misschien heeft God ons geschapen met als doel ons lief te hebben. Zoals de zon haar stralen uitzendt in een ijskoud heelal. Pas als die stralen voorwerpen of hemellichamen raken, zoals satellieten of planeten, worden ze verwarmd.
God die Zijn schepsels wil verwarmen. Dat gaat aanzienlijk verder dan een menigte gezichtsloze halmapoppetjes. Hoewel je daar wel eindeloos mee kunt spelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten