Heilige Rozenstruik

De kapel is klein en eenvoudig, maar dat is van ondergeschikt belang. Naast de kapel bevindt zich een ommuurde tuin. De plaats waar het allemaal om draait. Een enorme rozenstruik domineert deze plek volledig. De bedwelmende geur stijgt naar je hoofd. Mensen lopen er voorzichtig omheen. Sommigen knielen en slaan kruisjes. Anderen gaan zelfs zo ver dat ze zich moedwillig verwonden aan de doorns.

In de kapel kunnen we lezen wat hier aan de hand is. Het verhaal gaat dat Maria, de moeder van Jezus, de doornenkroon van haar gekruisigde Zoon na de kruisafname heeft ontvangen. Tijdens de Paasmorgen zou de doornenkroon spontaan zijn gaan bloeien. Uit de takken ontsproten rozen. Maria heeft de kroon in een tuin geplant ergens in Jeruzalem. Latere pelgrims die het Heilige Land bezochten hebben die verwilderde roos ontdekt en er stekjes van meegenomen. En zie hier het resultaat: de Heilige Rozenstruik.

 

 

Opnieuw mensen Met tranen in de ogen. Gebeden prevelend. Ze aanschouwen de bloedrode rozen. Afkomstig van de doornenkroon van hun Verlosser.

Wij verstandige mensen gaan redeneren: was die doornenkroon van Christus echt een roos? Kunnen dooie takken spontaan bloeien? Jeruzalem is in het jaar 70 verwoest, onwaarschijnlijk dat er een rozenstruik behouden bleef.

Bovendien schijnen de Parijzenaars die doornenkroon te bewaren in de Sainte Chapelle. En in Praag moet nog een doorn zijn.

Daar hebben deze pelgrims helemaal geen boodschap aan. Deze rozenstruik is het symbool dat het leven de dood heeft overwonnen. Dat door het offer van Jezus de liefde is gaan bloeien. Rode rozen en een verrukkelijke geur.

Dorre botjes in een gouden schrijn, het zal wat. Maar een levende rozenstruik maakt indruk.

Langzaam verlaten de bedevaartgangers de bijzondere tuin. Ze gaan weer op pad. De bergen in. De reuk van de Roos nog in hun neus en in hun gedachten.